“മരണാന്തര ബഹുമതി”  [ഈ കഥ എഴുതിയത് മായാരാജേഷ് ,ഷാർജ; ദിവസം : 31-03-2014 ]

പെട്ടെന്നൊരു ദിവസമാണ് അയാളോട്  കൂട്ടുകാരൻ ചോദിക്കുന്നത് - “ഇത്രയും കഴിവുകളുള്ള നീയെന്തിനാ വല്ലവരുടെയും കീഴിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നത് ?നിനക്ക് സ്വന്തമായി എഴുതാം, കവിതകൾ രചിക്കാം, പടം വരക്കാം,അവയ്ക്ക് ചായം പകർന്നു ജീവൻ കൊടുക്കാം,ഇവക്കൊക്കെ നല്ല ആവശ്യക്കാരുമുണ്ടാകും ഇക്കാലത്ത് ,മാത്രവുമല്ല, നമുക്ക് ദൈവം തന്ന കഴിവുകളിലൂടെ, ഇഷ്ടമുള്ള വിനോദങ്ങളിലൂടെ കാശുണ്ടാക്കുമ്പോൾ ,മനസ്സിനൊരു പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ വയ്യാത്ത സംതൃപ്തിയുമുണ്ടാകും.”- സുഹൃത്ത് വാ തോരാതെ പറഞ്ഞു അയാളുടെ മനസ്സിളക്കുകയാണ് ,അയാൾക്കും  മടുത്തിരുന്നു..യാതൊരു പ്രതിപത്തിയുമില്ലാത്ത വെറുപ്പിക്കുന്ന ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് പത്തുപതിനഞ്ചു കൊല്ലമായി,ഒരു തരത്തിലും ഗുണമില്ല,പോരാത്തതിന്  കീഴ്ജീവനക്കാരെ ശത്രുവായി കരുതുന്ന ഒരു ബോസും കൂടിയായപ്പോൾ പൂർണമായി...

അന്ന് രാത്രി ഉറങ്ങാതെയിരുന്നു അവൻ ചിന്തിച്ചു.കൂട്ടലും കിഴിക്കലും നടത്തി നോക്കി. എങ്ങിനെ വന്നാലും സ്വന്തമായി എന്തെങ്കിലും വീട്ടിലിരുന്നു ചെയ്യുകയാണ് നല്ലതെന്ന് തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.കുറഞ്ഞ പക്ഷം മനസ്സമാധാനമെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ,ഇത് ആരുടെയോ കമ്പനി നന്നാക്കുവാൻ  വേണ്ടി വർഷം കുറെയായി എന്നെപ്പോലുള്ള പലരും കിടന്നു കഷ്ടപ്പെടുന്നു.എന്നിട്ടും എന്നും കുറ്റവും വഴക്കും മാത്രം മിച്ചം ..ഉയർന്ന സ്ഥാനത്തിരിക്കുന്നവരുടെ രക്തസമ്മർദം കൂടുന്നതനുസരിച്ച്,അവർക്ക് വായിൽ തോന്നുന്നതൊക്കെ വിളിച്ചു കൂവാനാണോ നമ്മളെപ്പോലെയുള്ളവരെ നിയമിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നും , ചില സമയത്തെ ബോസിന്റെ ഭാവം കാണുമ്പോൾ! അത് കൊണ്ട് അവൻ രണ്ടും കല്പ്പിച്ചു തീരുമാനമെടുത്തു.
അന്ന് പതിവ് പോലെ ബോസ് തന്റെതല്ലാത്ത  തെറ്റിന് തന്നെ വിളിച്ചു വഴക്ക് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും, പതിവ് പോലെ വിഷമിക്കുവാനും ,തന്റെ ഭാഗം വ്യക്തമാക്കാനും നില്ക്കാതെ ,പതിയെ തന്റെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ വന്നിരുന്നു വളരെപ്പെട്ടെന്നു തന്നെ ഒരു രാജിക്കത്ത്  തയ്യാറാക്കി ബോസിന്റെ റൂമിലേക്ക് കടന്നു ചെന്ന് ഒരു ഗൂഡ മന്ദസ്മിതത്തോടെ  അത്  മുന്നിലെക്കിട്ടു കൊടുത്ത് തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ ജീവിതത്തിന്റെ ഏറ്റവും കഷ്ടമേറിയ ഒരു കാലത്തിനു വിട പറയുകയാണെന്ന വിചാരമായിരുന്നു മനസ്സിൽ….

അങ്ങിനെ വീട്ടിലെത്തിയ അവൻ സുഹൃത്തിന്റെ വാക്ക് വിശ്വസിച്ചു ,ഒരു വിധത്തിൽ കൈയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചെറിയ സമ്പാദ്യവും ,പിന്നെ പതിന്നാലു വർഷത്തെ ജോലി വിട്ടു വന്നപ്പോൾ കിട്ടിയ ഗ്രാറ്റിവിറ്റിയും എല്ലാം ചേർത്തു ഒരു കലാപരമായ ഒരു സ്ഥാപനം തുടങ്ങി.വിസയും അടിച്ചു കിട്ടി. കഴിഞ്ഞ പത്തു ഇരുപതു വർഷമായി പൊടി പിടിച്ചു കിടന്ന തന്റെ കഴിവുകളെല്ലാം ഒന്ന് പൊടി തട്ടി മിനുക്കിയെടുത്തു .പിന്നീടവിടുന്നു
ജീവന്മരണപ്പോരാട്ടമായിരുന്നു.രാത്രിയും പകലുമില്ലാതെ അവൻ ഇരുന്നു നിറയെ വരച്ചു,പലതിനും നിറം നല്കി മോടി പിടിപ്പിച്ചു,,കവിതകളും കഥകളുമെഴുതിക്കൂട്ടി.തുടക്കത്തിൽ വൻസ്വീകരണമായിരുന്നു;എല്ലാവരും നല്ല അഭിപ്രായങ്ങൾ  കൊണ്ട് അവനിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു കടൽ തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചു. നിരവധി പുസ്തകങ്ങളിൽ അവന്റെ  കഥകളും, കവിതകളും അച്ചടിച്ചു വന്നു. അവന്റെ പല ചിത്രങ്ങളും ചിത്രപ്രദർശനങ്ങൾക്കും ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടു.പലരും പല എണ്ണച്ചായചിത്രങ്ങളും,വാങ്ങിക്കൊണ്ടു പോയി ആരോടും അവൻ കണക്കു പറഞ്ഞില്ല ,പലരോടും കാശു വാങ്ങിയില്ല. കാരണം അത്രയ്ക്കു കലയോട് അഭിനിവേശമായിരുന്നു അവനു;പണം വേണ്ടെന്നല്ല ,ജീവിക്കാൻ പണം വേണം ,പക്ഷെ അതിനേക്കാൾ അവൻ വില കല്പ്പിച്ചത് അവനു വലിയ വലിയ കലാകാരന്മാരോടോത്തുള്ള ചിത്രപ്രദർശനങ്ങളായിരുന്നു, വലിയ കവികളോടും,
എഴുത്തുകാരോടുമൊപ്പമുള്ള  കാവ്യസന്ധ്യകളായിരുന്നു.

യഥാർത്ഥ കലയുടെ വില  മനസ്സിലാക്കുന്ന,”ബുദ്ധിജീവികൾ “എന്ന് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന “മലയാളികൾ” തന്നെയും കൈവിടില്ലെന്ന് അവൻ കരുതി.എന്നാൽ പുറമേ മധുരമായി പുഞ്ചിരിക്കുകയും പുകഴ്ത്തുകയും ചെയ്യുമ്പോഴും ഉള്ളിൽ മറ്റൊരു മുഖം സൂക്ഷിക്കുന്ന,പരദൂഷണം പറഞ്ഞു രസിക്കാൻ കിട്ടുന്ന ഒരവസരവും പാഴാക്കാത്ത,അതിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്ന ഒരു വിഭാഗമാണ് അവരെന്നു വളരെ വൈകിയാണ് അവൻ മനസ്സിലാക്കിയത്. “സ്വന്തം കാര്യം സിന്ദാബാദ്”എന്നാ മുദ്രാവാക്യവുമായി ജീവിക്കുന്ന അവർ തനിക്കൊരു ഗുണവും ചെയ്യില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി.
അവസാനം "സ്വാധീനിക്കാൻ ആളും അർത്ഥവുമില്ലാത്തവർ കല കൊണ്ട് നടന്നാൽ കലത്തിൽ കഞ്ഞി വേവില്ലെന്നു” വൈകിയെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ നഷ്ടപ്പെട്ട സ്വന്തം ജോലി തിരിച്ചു കിട്ടുവാൻ ബോസ്സിന്റെ കാലു പിടിക്കാനും തയ്യാറായി.പഴയ ജോലിസ്ഥലത്തേക്ക്  ചെന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച - തന്നെ കലാകാരനായി വളരാൻ ആശീർവദിച്ചു പറഞ്ഞയച്ച സുഹൃത്തിന്റെ അളിയൻ തന്റെ സീറ്റിലിരുന്നു ജോലി ചെയ്യുന്നതാണ് !!! അയാളെ ഒന്ന്, രണ്ടു പ്രാവശ്യമേ താൻ
കണ്ടിട്ടുള്ളു,അവസാനം കാണുമ്പോൾ അയാൾ ,അയാളുടെ പഴയ ഓഫീസിൽ എന്തോ തരികിട കാണിച്ചു ,ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടു മദ്യപാനം തുടങ്ങിയ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ തന്നെ കലാകാരനായി ഉദ്ധരിക്കുവാൻ സഹപ്രവർത്തകൻ തിടുക്കം കാട്ടിയതിന്റെ കാരണം അയാൾക്ക് കുറെയൊക്കെ വ്യക്തമായി.ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല,ഒരാളുടെ ജീവിതപ്രശ്നമല്ലേ?അങ്ങിനെയേ ചിന്തിച്ചുള്ളൂ.

എന്നാലും കാര്യത്തോടടുക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യർ എത്ര സ്വാർത്ഥരാകുന്നുവെന്നു അയാൾ വേദനയോടെ ചിന്തിച്ചു. ബോസ്സ്  അയാളെ  കണ്ട ഭാവം നടിച്ചില്ല..കുറെ മാപ്പ് പറഞ്ഞു നോക്കി,കാര്യം പറഞ്ഞു കാലു വരെ പിടിക്കാൻ തയ്യാറായി. അങ്ങിനെയെങ്കിലും  തന്റെ കുടുംബത്തെ രക്ഷിക്കണം, അയാൾക്കത് മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ…എന്നാൽ ഒന്നും നടന്നില്ല. നാട്ടിൽ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന ,വിവാഹം കഴിയാത്ത  3 പെങ്ങമ്മാരും,വയസ്സായ അമ്മയും,എന്തും സഹിക്കാൻ തയ്യാറായി തന്നോടൊപ്പം ഇറങ്ങി വന്ന ഭാര്യയും രണ്ടു  പൊന്നോമന മക്കളും അടങ്ങുന്ന വലിയ കുടുംബത്തെയോർത്തപ്പോൾ തന്റെ വിഡ്ഢിത്തത്തിൽ അയാൾക്ക് അമർഷം തോന്നി.

”ഗതിയില്ലാത്തവന് പറഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യമല്ല കല” എന്ന അറിവ്,വീണ്ടും അയാളുടെ ഹൃദയത്തെ വല്ലാതെ നീറ്റിച്ചു. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നത് ആരും കാണാതെ തുടച്ചു കളഞ്ഞു അയാൾ ഓഫീസിന്റെ പടിയിറങ്ങി..ലിഫ്റ്റിൽ വച്ച് പല പരിചയക്കാരെയും കണ്ടെങ്കിലും ആർക്കും മുഖം കൊടുക്കാതെ ഒഴിഞ്ഞു മാറി.അതിലൊരാൾ ചോദിച്ചു, ”ഇപ്പോൾ
വലിയകലാകാരനായിപ്പോയല്ലോ, ഇപ്പൊ നമ്മളെയൊന്നും ഓർമ കാണില്ലായിരിക്കും അല്ലെ” ?എന്ന്.ഞാൻ താങ്കളുടെ കഥയും കവിതയുമൊക്കെ വായിക്കാറുണ്ട് ,ചിത്രങ്ങളും കണ്ടു ;ഇപ്പൊ നല്ല വരുമാനമായിരിക്കും അല്ലെ?! അല്ലെങ്കിലും കലാകാരന്മാർക്കൊന്നും പറ്റിയതല്ല ഈ ഓഫീസ് ജോലിയൊക്കെ,യാതൊരു വികാരവുമില്ലാത്ത,പുതിയതായി ഒന്നും ചെയ്യേണ്ടാത്ത ,വളരെ യാന്ത്രികമായ ജോലി.തനിക്ക് കല തന്നെയാണ് ചേരുക,ബെസ്റ്റ് ഓഫ് ലക്ക് “ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു അയാൾ നടന്നകന്നു..

അന്ന് വീട്ടിൽ ചെന്ന ഉടനെ അയാൾ താൻ കടം കൊടുത്തവരെയൊക്കെ വിളിച്ചു കഴിയുന്നതും വേഗം തരാനുള്ള പൈസയൊക്കെ തിരിച്ചു തരുവാൻ അപേക്ഷിച്ചു.പക്ഷെ മാസാവസനാമായത് കൊണ്ട് ആരുടെയടുത്തും പൈസയില്ല .താൻ ആദ്യം പൈസ വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു ചിത്രങ്ങളും, കവിതകളും കൊടുത്തവരോട് നാണം കേട്ട് വീണ്ടും പ്രതിഫലം ചോദിച്ചു നോക്കി; അവർ പറഞ്ഞു ,”ഇപ്പോൾ ഇല്ല,ഇനിയടുത്ത വർക്ക് തരുമ്പോൾ ഒരുമിച്ചു തരാം” എന്ന്, “അന്ന് തന്നപ്പോൾ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് അത് മറ്റു ബിസ്സിനസ്സുകൾക്ക് വിനിയോഗിച്ചു” എന്നെല്ലാം. എല്ലാം കൊണ്ടും തളർന്നു വീട്ടിലെത്തിയ അയാൾ കുറെ ആലോചിച്ചു.അധികം
സുഹൃത്തുക്കളില്ലാത്തത്  കൊണ്ട് ആരോടും തന്റെ ദുഃഖം പങ്കു വക്കാനും കഴിയുന്നില്ല. പൊതുവെ ഇക്കാലത്ത് ,ദു:ശീലങ്ങൾ തീരെ ഇല്ലാത്തവർക്ക്  കൂട്ടുകാർ കുറവായിരിക്കുമല്ലോ?!

ഒടുവിൽ അയാൾ നാട്ടിലുള്ള  കുടുംബത്തെ വിളിച്ചു സംസാരിച്ചു.പതിവില്ലാതെ  വീട്ടിലെല്ലാവരോടും കുറെ നേരം സംസാരിച്ചു .മക്കൾക്ക് വലിയ സന്തോഷമായി.കുറെ നാളായി അച്ഛന്റെ ശബ്ദം കേട്ടിട്ട് ..കണ്ടിട്ടാണെങ്കിൽ രണ്ടരവർഷം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..അവർ രണ്ടു പേരും കുറെ പരിഭവം പറഞ്ഞു.

മൂത്ത മകൻ ,സ്കൂളിൽ പടം വര,കവിത,കഥ എന്നിവക്കു ഫസ്റ്റ് ആയതും രണ്ടാമത്തെ സുന്ദരി മോൾ പാട്ടിനും ,നാടകത്തിനും ,ശില്പങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിലും  സമ്മാനങ്ങൾ വാരിക്കൂട്ടിയതും പറഞ്ഞു.പോരാത്തതിന് “ഇനി അച്ഛൻ വരുമ്പോൾ  അവരോടൊപ്പം സ്കൂളിൽ ചെന്ന് കൂട്ടുകാർക്കും, അധ്യാപകർക്കുമെല്ലാം നിറയെ , മിഠായി  കൊടുക്കണമെന്നുമൊക്കെ” പറഞ്ഞതു  കേട്ടപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു വന്നു.അമ്മയും കുറെയായി അയാളെ കണ്ടിട്ട്; "കാണാൻ കൊതിയാകുന്നു” എന്ന് സങ്കടം പറഞ്ഞു.പെങ്ങമാരും അയാളോട്  എന്തൊക്കെയോ കൊച്ചു കൊച്ചു പരിഭവങ്ങൾ പറഞ്ഞു .എന്നാൽ ഭാര്യ മാത്രം “കുറെ ദിവസമായി വല്ലാത്ത ഒരു ദു:സ്വപ്നം തന്നെ വേട്ടയാടുന്നതായി” പറഞ്ഞു കുറെ കരഞ്ഞു.സൂക്ഷിച്ചു നടക്കണമെന്നും. ആരോഗ്യം നല്ല വണ്ണം നോക്കണമെന്നും ഓർമിപ്പിച്ചു. സദാ ഈശ്വരചിന്തയോടെ  ജീവിക്കണമെന്നും,തനിക്കു വീട്ടുകാർ പോലും തുണയില്ലെന്ന കാര്യം ഓർമ വേണമെന്നും പറഞ്ഞു…

ഫോണ്  കട്ട് ചെയ്തിട്ട് അയാൾ കട്ടിലിലേക്ക് വീണു കുറെ കരഞ്ഞു.പിന്നെ കൂടുതൽ ആലോചിച്ചു മനസ്സ് മാറും മുൻപ് , താൻ സൃഷ്ടിച്ച കഥകളും,കവിതകളും ,ചിത്രങ്ങളും കൂടിയിട്ടു കത്തിച്ചു; മുറിയുടെ തട്ടിനോളം ഉയർന്ന തീനാളങ്ങൾക്ക്  നടുവിൽ മറ്റൊരു വലിയ തീ നാളമായി കത്തിയമർന്നു.അങ്ങിനെ അയാളെന്ന യഥാർത്ഥ കലാകാരന്റെ   എല്ലാ വേദനകളും ,നിരാശകളും ആ അഗ്നിനാളങ്ങൾ വിഴുങ്ങി – എന്നെന്നേക്കുമായി…ഒപ്പം ദൂരെ അയാളെ മാത്രം പ്രതീക്ഷയായിക്കണ്ട് ജീവിക്കുന്ന ഒരു സാധുകുടുംബത്തിന്റെ എല്ലാ സന്തോഷങ്ങളും ,മോഹങ്ങളും കൂടി  ആ തീനാളങ്ങൾക്കു നടുവിൽ കത്തിയമർന്നു തീർന്നു.

എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ എല്ലാവരെയും ദുഖത്തിലാഴ്ത്തിയത്, എല്ലാ നടപടികളും തീർത്ത് അയാളുടെ ഭൌതികാവശിഷ്ടം കേരളത്തിലയാളുടെ വീട്ടിലെത്തിയ അതേ ദിവസം തന്നെയാണ് ,വളരെ യാദൃചികമായി , അയാളുടെ ഒരു കൃതി  “കേന്ദ്രസാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡിനും” ഒപ്പം മറ്റൊരു കവിത  ജ്ഞാനപീഠ അവാർഡിനും അർഹമായി എന്ന
അറിയിപ്പുമെത്തുന്നത്.വിദേശത്ത് അയാളുടെ കൃതികൾ വായിക്കാനിടയായ , സുഹൃത്തായ ഒരു പത്രപ്രവർത്തകനാണ് അയാളുടെ ഏതാനും കൃതികൾ മത്സര ഇനമായി അയാളുടെ പേരിൽ തന്നെ അയച്ചു കൊടുത്തത്.

ഇന്നെല്ലാവരും  അയാളെ ആരാധിക്കുവാനും,അയാളുടെ സൃഷ്ടികളെ വാനോളം പാടിപ്പുകഴ്ത്തുവാനും തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.  അയാളുടെ അവാർഡിനർഹമായ കൃതികൾ ഇന്ന് കുട്ടികൾ അവരുടെ പാഠപുസ്തകത്തിലൂടെ പഠിക്കുന്നു. ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അയാളുടെ പ്രതിഭ അറിയാതിരുന്ന രാഷ്ട്രീയനേതാക്കൾ അയാളുടെ പേരിൽ പ്രതിമ സ്ഥാപിക്കുവാനും അയാളെക്കുറിച്ച് ഘോരഘോരം കവലകളിൽ പ്രസംഗിക്കുവാനും മത്സരിക്കുന്നു.

എല്ലാവർക്കും ഇന്നയാൾ “ഒരു കാലത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന മഹാനായ കലാകാരനാണ്”. ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അയാളെ സ്വന്തം നാട്ടുകാർ പോയിട്ട് ബന്ധുക്കൾ പോലും പോലും തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നില്ല.എന്നാൽ അതെ ആളുകൾ  ഇന്ന് തങ്ങൾ അയാളുടെ നാട്ടുകാരനാണെന്ന് , തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ബന്ധുവായിരുന്നുവെന്നോക്കെ മേനി പറയുവാൻ മത്സരിക്കുന്നു;അയാളെ കണ്ടാൽ മുഖം തിരിച്ചു നടന്നിരുന്ന അയാളുടെ സഹപ്രവർത്തകരും ഇന്നയാളുടെ  ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളായിരുന്നുവെന്നു സമർത്ഥിക്കുന്നു;ഇതാണ് കലാകാരന്റെ ജീവിതം.ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ആരും അയാളുടെ
വിലയറിയുന്നില്ല. അയാളോ,അയാളുടെ കുടുംബമോ എങ്ങിനെ ജീവിക്കുന്നുവെന്നു പോലും ആരും തിരക്കാറില്ല .എന്നാൽ മരണാനന്തരം എല്ലാവർക്കും അയാൾ പെട്ടെന്ന്  പ്രിയപ്പെട്ടവനാകുന്നു.ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അയാളെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാത്തവർ പോലും മരണാന്തരം അയാളെ ബഹുമതികൾ കൊണ്ട് മൂടുവാൻ മത്സരിക്കുന്നു…

ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ കിട്ടാത്ത അംഗീകാരങ്ങൾ “മരണാനന്തരബഹുമതി”യായി  തേടിയെത്തുന്ന ദുരന്തം ഒരു കലാകാരന് മാത്രംസംഭവിക്കുന്നതാണ്. കാലങ്ങളായി ഇത് സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു; ഒരു തുടർക്കഥ പോലെ… :(

My new art work - Lord Narayan is sleeping on the lap of his consort Goddess Lakshmi.

അഹോ ദേവർഷിർ ധന്യോയം ( ഈ ദേവർഷി എത്ര ധന്യൻ!)

ഇവിടെ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ധന്യനായ ആ ദേവർഷി മറ്റാരുമല്ല, നാരദ മാമുനിയാണ്.

"നാരദൻ" - ആ പേര് കേൾക്കുമ്പോഴേ "എല്ലാവരെയും തമ്മിലടിപ്പിക്കുന്നവൻ,പരദൂഷണക്കാരൻ,ഏഷണിക്കാരൻ,കലഹപ്രിയൻ,നുണയൻ എന്നൊക്കെയാണ് സാധാരണയായി സാമാന്യജനങ്ങൾ വിചാരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത്. "നാരദൻ" എന്ന വാക്ക് ഏഷണിക്കാരായ ആളുകൾക്ക് പര്യായമായിപ്പോലും ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നതാണ് ഏറെ ദു:ഖകരമായ അവസ്ഥ.

എന്നാൽ ഇങ്ങിനെയൊക്കെ ഏറെ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ട - പുരാണത്തിലെ ഒരു വളരെ പ്രധാന കഥാപാത്രമാണ് പരമവിഷ്ണു ഭക്തനും,ദേവർഷിയുമായ "നാരദൻ" എന്ന് എത്ര പേർക്കറിയാം ?

"നാരം" അഥവാ “ജ്ഞാനം” ,"ദദാതി" അഥവാ “നൽകൽ." “നാരം ദദാതി ഇതി നാരദ" - അതായത് "ആത്മവിദ്യ ഉപയോഗിച്ച് നരനെ അഥവാ മനുഷ്യനെ അവന്റെ യഥാർത്ഥ നിലയിലേക്ക് ഉയർത്തുന്നവൻ" എന്നതാണ് "നാരദ"നെന്ന പദത്തിന്റെ അർത്ഥം.

ശ്രീഹരിയുടെ അപധാനങ്ങളെ തന്റെ പിത്രുദത്തമായ "മഹതി" എന്ന വീണയിൽ മധുരമായി മീട്ടിപ്പാടിക്കൊണ്ട് ,ആ ഗാനസാഗരത്തിൽ സ്വയം മറന്നു, ദു:ഖാതുരമായ ഈരേഴു പതിന്നാലു ലോകങ്ങളെയും പരമാനന്ദത്തിൽ ആറാടിച്ചു കൊണ്ട് സഞ്ചരിക്കുന്ന മഹത് വ്യക്തിയാണ് ശ്രീനാരദമുനി. ഒരു ജീവൻമുക്തനു ചേരും വിധം ഭക്തിയും, ജ്ഞാനവും,വൈരാഗ്യവും ദൃഡമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിൽ.എന്നിട്ടും അദ്ദേഹം സ്വയം ആനന്ദം കണ്ടെത്തിയത് നാമജപത്തിലായിരുന്നു. ഈ കലിയുഗത്തിൽ ഏറ്റവും വേഗത്തിലും,എളുപ്പത്തിലും ഭഗവത് പ്രീതിക്ക് പാത്രമാകുവാൻ ചെയ്യേണ്ട ഒരേയൊരു കർമം നാമജപമാണെന്നോർക്കുക; ഇന്നാരും അധികം ചെയ്യാത്തതും!!!

ഈരേഴുപതിന്നാലു ലോകങ്ങളിലും,എന്ന് വേണ്ട ,സംഹാരരുദ്രനായ ശ്രീ പരമേശ്വരന്റെ തിരുസന്നിധിയിൽ പോലും ഏതു സമയത്തും കടന്നു ചെല്ലാവുന്ന അസാധാരണ വ്യക്തിപ്രഭാവത്തിന്നുടമയായിരുന്നു ദേവർഷി നാരദൻ.

ഗീതോപദേശ സമയത്ത് " മഹർഷിമാരിൽ ഞാൻ നാരദൻ" എന്ന് ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ അർജുനനോടു പറയുന്നുണ്ട് .

അക്ഷീണനായ സഞ്ചാരിയായ നാരദന്റെ പര്യടനത്തിലുടനീളം ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ ചൈതന്യമുണ്ട്.കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ യാത്രയും ലോകത്തിന്റെ പരമമായ നന്മയിലേക്കുള്ള ഓരോ വാതിലുകളായിരുന്നു.അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ യാത്രയും ,ഓരോ സൂത്രവും ,തിന്മയെ നന്മ കൊണ്ട് ജയിക്കുവാനും ഓരോ വലിയ തത്വവും വളരെ എളുപ്പത്തിൽ സാധാരണക്കാരിലേക്ക് എത്തിക്കുവാനും ഉള്ള വഴിയായിരുന്നു.

മനുഷ്യരുടെയും,ദേവകളുടെയും,അസുരന്മാരുടെയും എന്ന് വേണ്ട എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളിൽ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന “അഹന്ത” എന്ന ദുർഗുണത്തെ പുറത്തു കൊണ്ട് വന്നു അതിനെ നശിപ്പിച്ച്,ആ വ്യക്തിക്ക് വിനയം വീണ്ടെടുത്തു കൊടുത്ത് ,പരമമായ നന്മയെ പ്രധാനം ചെയ്യുക ,അദ്ദേഹത്തെ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഔന്നത്യത്തിലേക്ക് എത്തിക്കുക എന്നിവയാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ നാരദദൌത്യം.അതിനു വേണ്ടി അദ്ദേഹം ഒരുക്കിയിരുന്ന സൂത്രങ്ങൾ യഥാർഥത്തിൽ ലോകനന്മക്കുള്ള കുറുക്കു വഴികളായിരുന്നു.എന്നാൽ അവ സാധാരണ ജനങ്ങളുടെ കണ്ണിൽ ഏഷണിയായി മാറി എന്നതാണ് സത്യം.

യഥാർത്ഥത്തിൽ അദ്ദേഹം തൻറെ ചെയ്തികളിലൂടെ, മുഴുവൻ ലോകത്തെയും പല തത്വങ്ങളും ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. ഉദാഹരണമായി,ഒരിക്കൽ അദ്ദേഹം ഒരു മാമ്പഴവുമായി ശിവഭഗവാന്റെ വാസസ്ഥലമായ കൈലാസത്തിലെത്തി.അദ്ദേഹമവിടെ എത്തിയപ്പോഴേ ,ഭഗവാന് കാര്യത്തിന്റെ കിടപ്പ് പിടി കിട്ടി.അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈയിലെ മാമ്പഴം,കുട്ടികളായ ഗണപതിയെയും,സുബ്രമണ്യനെയും കൊതിപ്പിച്ചു.അവർ രണ്ടു പേരും മാമ്പഴത്തിനായി മുനിയുടെ മുന്നിൽ കൈ നീട്ടി.അപ്പോൾ സ്വതസിദ്ധമായ പുഞ്ചിരിയോടെ മഹർഷി, "ആരാണോ ഈരേഴു പതിന്നാലുലകങ്ങളും ,ചുറ്റി ആദ്യം തിരിച്ചു വരുന്നത് ,അവർക്കീ മാമ്പഴം സ്വന്തം" എന്നാ കരാർ വച്ചു.ഇത് കേട്ടതും തന്റെ വാഹനമായ മയിലിന്റെ അത്ഭുതവേഗതയിൽ അമിതവിശ്വാസമുള്ള ശ്രീമുരുകൻ,രണ്ടാമതൊന്നു ചിന്തിക്കാതെ ,വേഗം തന്നെ അതിന്റെ പുറത്തു കയറി ലോകം ചുറ്റി വരുവാൻ പോയി.എന്നാൽ, ശക്തി കൊണ്ടും, വേഗം കൊണ്ടും, നേടാനാവാത്തത് യുക്തി കൊണ്ടും,വിവേകബുദ്ധി കൊണ്ടും നേരിടാൻ കഴിവുള്ള ഗണപതി വളരെ സാവധാനം തന്റെ മാതാപിതാക്കളായ ശിവപാർവതിമാരെ മൂന്ന് തവണ വലം വച്ചു തൊഴുതു വന്നു പന്തയസമ്മാനമായ മാമ്പഴം വാങ്ങുന്നു.ഇത് കണ്ടു കൊണ്ട് വന്ന മുരുകൻ "എന്ത് കൊണ്ട് സമ്മാനം ഗണപതിക്ക് കൊടുത്തു?"എന്ന ചോദ്യത്തിന് നാരദമുനി, ലോകത്തിനു മുന്നിൽ മുന്നിൽ ഒരു തത്വം മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നു.

അതായത് സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളാണ് ഒരു കുട്ടിക്ക് അവന്റെ അല്ലെങ്കിൽ അവളുടെ യഥാർത്ഥലോകം.കണ്മുന്നിലുള്ള അവരെ കാണാതെ, മനസ്സിലാക്കാതെ,വണങ്ങാതെ അവനോ,അവളോ ലോകം മുഴുവൻ കണ്ടു വന്നാലും,അത്രയും അറിവ് നേടിയാലും,ആരെയൊക്കെ വണങ്ങിയാലും അവൻ /അവൾ ഒന്നുമില്ലാത്തവർക്കു തുല്യമാണ് .സാധാരണ മാതാപിതാക്കൾ പോലും ഒരു കുഞ്ഞിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഈരേഴു പതിന്നാലുലോകത്തിനു തുല്യമാണെങ്കിൽ പിന്നെ ജഗത്മാതാപിതാക്കളായ ശിവപാർവതിമാരുടെ കാര്യം പറയാനുണ്ടോ?!! ലോകസൃഷ്ടാക്കളായ അവരെ പ്രദക്ഷിണം വക്കുക വഴി ലോകത്തെ തന്നെയാണ് ശ്രീഗണപതി വലം വച്ചത് എന്ന പരമാർത്ഥം മാലോകരെ അറിയിക്കുവാനാണ് ശിവകുടുംബവും ഈ നാടകത്തിൽ പങ്കാളികളാകുന്നത്. ഇത് മനസ്സിലാക്കിയ ശ്രീമുരുകൻ തന്റെ തെറ്റു തിരുത്തുവാനാണ് എല്ലാമുപേക്ഷിച്ചു പഴനിമലയിൽ പോയി തപം ചെയ്തു പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യുന്നത്. അല്ലാതെ ഓംകാരത്തിന്റെ പൊരുൾ പോലും അച്ഛന് ഉപദേശിക്കുവാൻ കഴിവുള്ള ആൾ വെറും ഒരു മാമ്പഴത്തിന്റെ പേരിൽ ,കുട്ടിക്കഥകളിൽ പറയും പോലെ പിണങ്ങി പോയതല്ല.മാത്രവുമല്ല പഴനിയിൽ വച്ച് അദ്ദേഹത്തിനു ഒരുപാട് കർമങ്ങൾ ലോകനന്മക്കായി ചെയ്യുവാനുമുണ്ടായിരുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ അതിനുള്ള പ്രചോദനം കൊടുക്കുകയാണ് നാരദ മഹർഷി ചെയ്തത്.അല്ലാതെ കുടുംബകലഹം ഉണ്ടാക്കുകയല്ല .

മറ്റൊരവസരത്തിൽ , ഉത്താനപാദ മഹാരാജാവിന്റെ മകനായി ജനിച്ചിട്ട് പോലും,രണ്ടാനമ്മ സുരുചിയുടെ ക്രൂരതകൾ കാരണം അച്ഛന്റെ സ്നേഹം അനുഭവിക്കാൻ ഭാഗ്യമില്ലാതിരുന്ന "ദ്രുവൻ" എന്ന ബാലന് ,സാധ്വിയായ സ്വന്തം അമ്മ സുനീതിയുടെ വിഷ്ണുഭക്തി പകർന്നു കിട്ടിയിരുന്നു. അങ്ങിനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം രണ്ടാനമ്മയില്ലാത്തപ്പോൾ തന്റെ അച്ഛന്റെ മടിയിൽ കയറിയിരുന്നു കളിക്കുകയായിരുന്ന കൊച്ചുദ്രുവനെ ,ആ സമയത്ത് കയറി വന്ന രണ്ടാനമ്മ സുരുചി,അച്ഛന്റെ മടിയിൽ നിന്നും തള്ളിത്താഴെയിട്ട് കൊണ്ട് പറയുന്നു "ഈ ജന്മം നിനക്ക് നിന്റെ അച്ഛന്റെ മടിയിലിരിക്കാമെന്നു കരുതേണ്ട ,വേണമെങ്കിൽ നീ പോയി തപസ്സു ചെയ്തു മഹാവിഷ്ണുവിനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുത്തി വരം വാങ്ങി വന്ന് എന്റെ വയറ്റിൽ വന്നു ജനിച്ചാൽ മാത്രം അച്ഛന്റെ മടിയിരിക്കാമെന്നു".വേദനയും അച്ഛന്റെ പ്രതികരണമില്ലായ്മയും എല്ലാം കൂടി മനസ്സ് തകർന്ന കുഞ്ഞു ദ്രുവൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്റെ അമ്മ സുനീതിയുടെ അടുക്കൽ ചെല്ലുന്നു .നല്ലവളായ സുനീതി മകനോട് ,രണ്ടാനമ്മ പറഞ്ഞത് ശരിയാണെന്നും, അത് പ്രകാരം കാട്ടിൽ പോയി മഹാവിഷ്ണുവിനെ തപസ്സനുഷ്ടടിക്കുവാനും ഉപദേശിക്കുന്നു.ഉടനെ അവിടെ നമ്മുടെ നാരദ മഹർഷി കൊച്ചുദ്രുവന്റെ മുൻപിൽ വഴികാട്ടിയായി ,ഗുരുവായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.കാരണം ആത്മജ്ഞാനത്തിനു വേണ്ടി ആരാണോ ഉത്കടമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നത് , അവർക്ക് വഴികാട്ടിയായി ശ്രീനാരദൻ അവിടെ എത്തിയിരിക്കും.

അങ്ങിനെ നാരദന്റെ ഉപദേശപ്രകാരം വെറും അഞ്ചു വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുണ്ടായിരുന്ന "ദ്രുവൻ" എന്ന ഭക്ത്തോത്തമൻ ,"ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ " എന്ന അതിശക്തമായ വിഷ്ണു മന്ത്രം ജപിച്ചു , ഒറ്റക്കാലിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് അന്നം,ജലം,വായു എന്നിവ പോലും ഉപേക്ഷിച്ചു ഘോരതപസ്സനുഷ്ടിക്കുകയും,അതിന്റെഫലമായി ഈരേഴുപതിന്നാലുലകങ്ങളും സ്തംഭിച്ചു ശ്വാസവായു പോലും കിട്ടാതെ പിടയുകയും ചെയ്തു ,അവസാനം ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവും ശ്രീ ലക്ഷ്മിയും പള്ളി കൊള്ളുന്ന പാൽക്കടൽ പോലും തിളക്കുവാൻ തുടങ്ങുകയും ,അവസാനം പ്രാണൻ രക്ഷിക്കുവാൻ വേണ്ടി സർവദേവകളും,വിഷ്ണുവിനെ ശരണം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.ഒടുവിൽ,ഭഗവാൻ ലക്ഷ്മീസമേതനായി ഗരുഡന്റെ പുറത്തേറി കൊച്ചു ദ്രുവന്റെ മുൻപിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.അവനെ വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മ വച്ച് ,ശ്രീ ലക്ഷ്മീ ഭഗവതി പോലും ഇരിക്കുവാൻ കൊതിക്കുന്ന, തന്റെ മടിയിലിരുത്തുന്നു..അങ്ങിനെ വെറും മനുഷ്യരാജാവായ തന്റെ അച്ഛന്റെ മടിക്കു പകരം കുഞ്ഞു ദ്രുവനു ലോകമാതാപിതാക്കളുടെ - ലക്ഷ്മീ നാരായണൻമാരുടെ മടിയിലിരിക്കുവാനുള്ള അപൂർവാവസരം നാരദ മഹർഷിയുടെ കാരുണ്യം മൂലമാണ് ലഭിക്കുന്നത്.

ഇതിനിടയിൽ രണ്ടാനമ്മയായ സുരുചിയുടെ പുത്രൻ അച്ഛനൊപ്പം നായാട്ടിനു പോകവേ കാട്ടുതീയില്പ്പെട്ടു മരിക്കുന്നു.തന്റെ അപരാധം മനസ്സിലാക്കി പശ്താത്തപിക്കുന്ന സുരുചി ദ്രുവകുമാരന്റെ കാൽക്കൽ വീണു മാപ്പപേക്ഷിക്കുകയും,അവനെ സ്വന്തം അച്ഛന്റെ മടിയിലിരുത്തുകയും,അടുത്ത കിരീടാവകാശിയായി വാഴിച്ചു കൊണ്ട് സ്വയം സന്യാസത്തിനായി വനത്തിലേക്ക് പോകുകയും ചെയ്യുന്നിടത്ത് ,നാരദമഹർഷിയുടെ രംഗ പ്രവേശത്തിന്റെ ഔന്നിത്യം അതായത് ,അർഹതപ്പെട്ടത് അർഹിക്കുന്ന ആൾക്ക് നൽകിക്കുകയും,തെറ്റ് ചെയ്തവരെ,കടുത്ത പരീക്ഷണത്തിലൂടെയാണെങ്കിലും അവരുടെ തെറ്റ് ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു നന്മയിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവദൂതനാണ് നാരദ മാമുനി.അങ്ങിനെ വിഷ്ണുഭക്തന്മാരുള്ളിടത്തെല്ലാം നാരദൻ അവരുടെ വഴികാട്ടിയായി നടന്നു.അഥവാ നാരദമുനി ചെന്നിടത്തെല്ലാം വിഷ്ണുഭക്തന്മാരുമുണ്ടായി

ലോകത്തിന്റെ ദു:ഖശാന്തിക്ക് ഈശ്വരചിന്തയല്ലാതെ മറ്റൊരു പോംവഴിയുമില്ല.ഇത് മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ദേഹം "നാരദഭക്തിസൂത്രങ്ങൾ" രചിച്ചു.

"സൂത്രം" എന്നാൽ "പാശം" അഥവാ "കയർ".യശോദ കൃഷ്ണനെ പാശം കൊണ്ട് ബന്ധിച്ചത് പോലെ നിഷ്കളങ്ക സ്നേഹ ,ഭക്തികളാൽ ഭഗവാനെ ബന്ധിക്കുവാനുള്ള പാശമാണ് "നാരദഭക്തിസൂത്രം". കാളിയന്റെ ഫണം പോലെ പൊന്തി വരുന്ന ദുഷ്ചിന്തകളാണ് ഭക്തിക്കു തടസ്സം.ഈ ദുഷ്ചിന്തകളെ ഈശ്വരമയമാക്കുവാനുള്ള സാധനകളാണ് "നാരദഭക്തിസൂത്രങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്നത് .തന്റെ ഭക്തിസൂത്രം രചിച്ച നാരദമഹർഷി "ഏതു ജാതിയിലും ,പ്രായത്തിലും ഭക്തന്മാരുണ്ടാകാമെന്നു എന്ന് അതിൽ എഴുതി വച്ചു.പിന്നീടു "ഈ ലക്ഷണങ്ങൾ തികഞ്ഞ ഭക്തൻ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ ? ഇനി ഉണ്ടാകുമോ? "എന്നെല്ലാം ചിന്തിച്ചുവത്രേ.എന്നാൽ അതിനുള്ള അരങ്ങൊരുങ്ങുന്നുണ്ടെന്നു ഭഗവാന്റെ സൂചന ലഭിച്ചു പോലും.

അങ്ങിനെ ഒരു ദിവസം നാരദമഹർഷി ആകാശസഞ്ചാരം നടത്തുമ്പോൾ ദേവകളുടെ രാജാവായ ദേവേന്ദ്രൻ ഗർഭിണിയായ ഒരു അസുരസ്ത്രീയെ വലിച്ചിഴച്ചു കൊണ്ട് പോകുന്നത് കണ്ടു .അത് ദുഷ്ടനായ അസുരൻ ഹിരണ്യകശിപുവിന്റെ സാധ്വിയായ ഭാര്യ "കയാദു"വായിരുന്നു.മഹർഷിയെക്കണ്ട ഇന്ദ്രൻ അവളുടെ ഉദരത്തിൽ വളരുന്ന ദൈത്യ പുത്രനെ കൊല്ലണം എന്നാണ് പദ്ധതിയെന്നറിയിക്കുന്നു.
എന്നാൽ ആ കുഞ്ഞു ദൈവാനുഗ്രഹമുള്ളവനാണെന്നും , ഇന്ദ്രനവനെ കൊല്ലാനാവില്ലെന്നും അറിയിച്ചു കൊണ്ട് "കയാദു"വിനെയും കൊണ്ട് പോയി ഒരു കുടിലുണ്ടാക്കി സംരക്ഷിക്കുന്നു."ഏതു ജാതിയിലും ,ഏതു പ്രായത്തിലും ഭക്തന്മാരുണ്ടാകാം” എന്ന് നാരദ സൂത്രത്തിൽ എഴുതി വച്ചത് പരീക്ഷിക്കുവാനായി ഗർഭിണിയായ കയാദുവിനു വിഷ്ണു ഭക്തി എന്ന "കർമം"ഉപദേശിക്കുന്നു. അങ്ങിനെ അമ്മയുടെ ഗർഭത്തിലിരുന്നു കൊണ്ട് ഭഗവാന്റെ അപദാനങ്ങൾ ശ്രവിച്ച കുഞ്ഞിലെ അസുരഭാവം പൂർണമായും അസ്തമിച്ചു, അവൻ പൂർണമായും
സാത്വികനായിത്തീരുന്നു.അങ്ങിനെ പുറത്തു വന്ന ഹിരണ്യകശിപുവിന്റെ പുത്രൻ,"പ്രഹ്ളാദൻ",വിഷ്ണുഭക്തരിൽ അഗ്രഗണ്യനും,ഭാഗവതോത്തമന്മാരിൽ പ്രാത:സ്മരണീയനുമാണ്.

"അസുരന്മാരിൽ ഞാൻ പ്രഹ്ളാദൻ "എന്നും ഭഗവാൻ ഗീതയിൽ പറയുന്നുണ്ട്.

കൊച്ചു പ്രഹ്ളാദൻ തന്റെ അച്ഛനെ നന്മയുടെ മാർഗത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് വരുവാൻ പല തവണ ശ്രമിക്കുന്നു. എന്നാൽ ദുഷ്ടനായ ഹിരണ്യകശിപു തന്റെ മകനെ പല തരത്തിൽ വധിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നു.അപ്പോഴെല്ലാം അവന്റെ രക്ഷക്കെത്തുന്ന മഹാവിഷ്ണുഭഗവാൻ,തന്റെ ഭക്തന്റെ വാക്കിനെ സത്യമാക്കുവാൻ,പ്രഹ്ളാദന്റെ രക്ഷക്ക് വേണ്ടി ,നിമിഷാർദ്ധം കൊണ്ടാണ് തന്റെ നാലാമത്തെ അവതാരമായ "ഉഗ്രനരസിംഹരൂപം "കൈക്കൊള്ളുന്നതും,ഹിരണ്യകശിപു വരത്തില്ലൂടെ നേടിയ എല്ലാ നിബന്ധനകളും പാലിച്ചു കൊണ്ട് അയാളെ വധിക്കുന്നതും. അങ്ങിനെ ഒരു അസുരസ്ത്രീക്ക് പിറന്ന ശിശുവിനെ പരമവിഷ്ണു ഭക്തനാക്കിക്കൊണ്ട് നാരദൻ തൻറെ “നാരദ സൂത്രം” സത്യമാണെന്ന് തെളിയിക്കുന്നു.

നാരദ മഹർഷി മഹാഭാരത കർത്താവായ വേദവ്യാസ മഹർഷിക്കുപദേശിച്ചതും ഈ ഭക്തി ശാസ്ത്രം തന്നെ.സാക്ഷാൽ ജ്ഞാനം പോലും ഭഗവാനിൽ ഭക്തിയില്ലാത്ത പക്ഷം ശോഭിക്കുന്നില്ല അതിനാൽ ബ്രഹ്മജ്ഞാനി ആയിട്ടു കൂടി ഹൃദയവ്യഥയോട് കൂടി കഴിയുന്ന വേദവ്യാസനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നാരദമുനി, സർവ ധർമങ്ങളുടെയും പരമഫലമായ, ഭഗവാന്റെ ദിവ്യലീലകളും തിരുനാമങ്ങളും ,ശ്രവണകീർത്തനങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്ന തിരുനാമപ്രകാശകമായ ഒരു പുണ്യഗ്രന്ഥം രചിക്കുവാൻ ഉപദേശിക്കുന്നു. അങ്ങിനെ ആദ്യം ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരലീലകൾ വിവരിക്കുന്ന “ഭാഗവതസംഹിത” വേദവ്യാസൻ നിർമ്മിച്ചു.

പിന്നീട് സർവലക്ഷണയുക്തനായ ഒരു മനുഷ്യനുണ്ടെങ്കിൽ അതാരാണെന്ന മഹർഷി വാല്മീകിയുടെ ചോദ്യത്തിനുത്തരമായി "ഇക്ഷ്വാകുവംശപ്രഭവനായ ദശരഥപുത്രൻ ശ്രീരാമൻ" എന്ന് ഉപദേശിക്കുകയും അത് പ്രകാരം വാല്മീകിമഹർഷി സൂര്യവംശ തിലകമായ ശ്രീരാമനെക്കുറിച്ച് രാമായണരചന തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു.നാരദമഹർഷിയുടെ ഉപദേശം കൊണ്ട് മാത്രം ദശരഥരാമന്റെ അമാനുഷികത തേടിപ്പുറപ്പെട്ട വാല്മീകി മുനിയുടെ തൂലിക, കഠിനമായ ധർമാചരണത്തിനു വേണ്ടി അർത്ഥകാമങ്ങൾ ത്യജിച്ച ശ്രീരാമപ്രഭുവിന്റെ ചിത്രം വളരെ മനോഹരമായും സത്യസന്ധമായും വരച്ചു കാട്ടിയിരിക്കുന്നു.

ഒരിക്കൽ നാരദമഹർഷി ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിനോട് സജ്ജന സംസർഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യമെന്തെന്ന് ചോദിച്ചു.ഭഗവാൻ മുനിയോട് ഭൂലോകം സന്ദർശിക്കാനും അവിടെ ഒരു സ്ഥലത്ത് ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ ചില്ലയിൽ ഇരിക്കുന്ന പുഴുവിനോട് ചോദിച്ചാൽ ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം കിട്ടുമെന്നും പറയുന്നു.അപ്രകാരം നാരദമഹർഷി ആ പുഴുവിനെ കണ്ടെത്തി അതിനോട് "സജ്ജന സംസർഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യമെന്ത്?" എന്ന് ചോദിക്കലും ആ പുഴു ഉത്തരം ഒന്നും പറയാതെ നാരദന്റെ മുന്നിൽ പിടഞ്ഞു വീണു മരിച്ചു. ഇതിന്റെ അർഥം മനസ്സിലാവാതെ അത്ഭുതപരവശനായ മുനി നാരദൻ തിരിച്ചു വന്നു ഭഗവാനോട് ഉണ്ടായ സംഭവം വിവരിച്ചു.

ഉടൻ തന്നെ ഭഗവാൻ നാരദമഹർഷിയോട് വീണ്ടും ഭൂലോകം
സന്ദർശിക്കുവാനും,അവിടെ ഒരു മുനിയുടെ കുടിലിൽ ഒരു അത്ഭുതതത്തയുണ്ടെന്നും "ആ തത്തക്ക് അങ്ങയുടെ സംശയനിവാരണം നടത്തുവാൻ കഴിയുമെന്നും" പറയുന്നു.അപ്രകാരം മുനി തത്തയുടെ അടുത്തെത്തിയതും ആ തത്ത നിമിഷം കൊണ്ട് മുനിയുടെ കാൽക്കൽ കൈകാലിട്ടടിച്ചു ചത്തു വീണു. ഇതിൽ മനം നൊന്ത മുനി നാരദൻ തിരിച്ചു വന്നു വീണ്ടും ഭഗവാനോട് ഉണ്ടായ സംഭവം വിവരിച്ചു.

ഉടൻ തന്നെ ഭഗവാൻ നാരദമഹർഷിയോട് വീണ്ടും ഭൂലോകം സന്ദർശിക്കുവാനും,അവിടെ "ഒരു വിഷ്ണുക്ഷേത്രത്തിനടുത്ത് ഒരു പശു പ്രസവിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നും അങ്ങിനെ ജനിച്ച ആ പശുക്കുട്ടിക്ക് ഈ പ്രശ്നത്തിനുള്ള ഉത്തരം തരുവാൻ കഴിയും" എന്നും പറയുന്നു.അപ്രകാരം പാവം നാരദൻ അവിടെയെത്തുകയും ,നാരദനെ കണ്ട ഉടനെ തന്നെ ആ പശുകുട്ടി ഉടനടി ചത്തു വീഴുകയും ചെയ്തു.ഇത് കണ്ട നാരദൻ ശരിക്കും പരിഭ്രമിച്ചു വിഷ്ണുഭഗവാന്റെ അടുത്തേക്ക് തിരിച്ചു ചെല്ലുന്നു.

സ്വതസിദ്ധമായ പുഞ്ചിരിയോടെ ഭഗവാൻ നാരദനെ ഒരിക്കൽ കൂടി ഭൂലോകത്തിലേക്കയച്ചു.അവിടെ പ്രസിദ്ധനായ ഒരു ചക്രവർത്തിക്ക് ഒരു പുത്രൻ പിറന്നിട്ടുണ്ടെന്നും,ആ കുഞ്ഞിനോട് ചോദിച്ചാൽ തീർച്ചയായും സജ്ജന സംസർഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യമെന്തെന്ന് പറഞ്ഞു തരുവാൻ കഴിയുമെന്നും സമാധാനിപ്പിച്ച് പറഞ്ഞയക്കുന്നു.

അങ്ങിനെ കൊട്ടാരത്തിലെത്തിയ മഹർഷിയെ എല്ലാവരും അർഘ്യപാദങ്ങൾ എല്ലാം കഴിച്ചു സ്വീകരിച്ചു പുതുതായി ജനിച്ച കുമാരനെ കാണിക്കുവാൻ അന്ത:പുരത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി.എന്നാൽ മുൻ അനുഭവങ്ങൾ മുന്നിലുള്ള നാരദൻ വളരെ പേടിച്ചു പേടിച്ചാണ് കുഞ്ഞിനടുത്തെത്തിയത് .നാരദനെ കണ്ടതും ആ ശിശു സംസാരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി."ഞാൻ അങ്ങയുടെ സാമീപ്യം
കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നും,സജ്ജനസംസർഗത്തിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണ് താനെന്നും, പുഴുവായും,തത്തയായും ,പശുക്കുട്ടിയായും അങ്ങയുടെ മുന്നിൽ കണ്ടതെല്ലാം തന്റെ പൂർവജന്മങ്ങൾ ആയിരുന്നുവെന്നും സദാ വിഷ്ണുനാമങ്ങളുരുക്കഴിക്കുന്ന പുണ്യവാനായ നാരദമഹർഷിയുടെ സാമീപ്യവും,ഉച്ച്വാസവായുവും മൂലമാണ് തനിക്കിന്നു ചക്രവർത്തികുമാരനായി ജനിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞതെന്നും,ശിശു നാരദ മഹർഷിയോട് പറയുന്നു.
ഇത് കേട്ടപ്പോഴാണ് സജ്ജനസംസർഗ്ഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം നാരദമഹർഷിക്കും മനസ്സിലാവുന്നത്.

സാത്വികന്മാാരായ സജ്ജനങ്ങളുടെ സംസർഗം മൂലം രജ,തമോഗുണങ്ങളടങ്ങി മനസ്സ് ശാന്തമാവുന്നു.സത്വഗുണം വളരാൻ തുടങ്ങുന്നു.കൂടാതെ ഈശ്വരമഹിമാശ്രവണം മൂലം മനസ്സ് ശുദ്ധമാകുകയും അനാവശ്യ ചിന്തകളിൽ നിന്ന് ക്രമേണ മുക്തി നേടുകയും ചെയ്യുന്നു. നിരന്തരമായ സജ്ജനസംസർഗം വഴി മനസ്സ് ഭഗവാനിലേക്ക് തന്നെ സദാ പ്രവഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. അതിനാൽ ജ്ഞാനം, തപസ്സു,യജ്ഞം,വേദാധ്യയനം, എന്നിവയൊന്നും കൂടാതെ തന്നെ സജ്ജനങ്ങളുടെ കൂടെ വർത്തിച്ചാൽ മാത്രം നിരന്തര ഭഗവത് ചിന്ത യാതൊരു വിഷമവും കൂടാതെ തന്നെ നിർലോഭം ലഭിക്കുന്നു.

അതായത് "സജ്ജനങ്ങൾ",ഈശ്വരനാകുന്ന പ്രകാശസ്രോതസ്സുമായി ,നന്മയാകുന്ന വയർ കൊണ്ട് നമ്മളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച ഒരു ഓണ് ആയ സ്വിച്ച് പോലെയാണ്.അതിലൂടെ ശുദ്ധമനസ്സ്, ഭക്തി,മറ്റു സദ് ഗുണങ്ങൾ എല്ലാം നമ്മിലേക്ക് സദാ കറെന്റ് പോലെ പ്രവഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. പക്ഷെ ദുർജനങ്ങളുടെ സാമീപ്യം കൊണ്ടോ അഥവാ മറ്റു ചീത്ത സാഹചര്യങ്ങൾ കൊണ്ടോ ഈ സ്വിച്ച് ഇടക്ക് ഓഫ് ആക്കിയാൽ സാധാരണ മനുഷ്യർ ഈശ്വരൻ എന്ന ശക്തിയുടെ,കറെന്റിന്റെ പ്രവാഹത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ട് പോകുന്നു. അങ്ങിനെ അവരുടെ ഉള്ളിലെ ഈശ്വരീയമായ പ്രകാശം കെട്ടു പോകുകയും ചെയ്യുന്നു.

അതിനാൽ നാരദമഹർഷി സജ്ജനോത്തമനാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. രാവണനെയും താരകാസുരനെയും ഹിരണ്യകശിപുവിനെയും പോലുള്ളവരുടെ അഹങ്കാരമദം തീർക്കുവാൻ ഉപയോഗിച്ച സൂത്രങ്ങളല്ല, പുണ്യവാന്മാരായ ദ്രുവൻ,പ്രഹ്ളാദൻ,മഹാബലി എന്നിവരിലൂടെ ഭഗവാന്റെ ഭക്തവാത്സല്യം ലോകത്തിനു മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കുവാൻ നാരദ മഹർഷി ഉപയോഗിച്ചത്.ഇനിയും നിരവധി കഥകളും,ഉപകഥകളുമുണ്ട് മനസ്സിൽ,"നാരദൻ" എന്നാ മഹത് വ്യക്തി പ്രഭാവത്തെക്കുറിച്ച് വർണിക്കുവാൻ ,പക്ഷെ സമയക്കുറവും വായനക്കാരുടെ ക്ഷമയും കരുതി തൽക്കാലം ഉപസംഹരിക്കുന്നു.

അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇനിയെങ്കിലും,എവിടെയെങ്കിലും"നാരദൻ"എന്ന പേര് കേൾക്കുമ്പോഴേ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ
നന്മയുടെയും,ബുദ്ധികൂർമതയുടെയും,സർവോപരി വിഷ്ണുഭക്തിയുടെയും പര്യായമായ ഒരു മഹർഷിവര്യനെയായിരിക്കണം ഓർമ വരേണ്ടത്;അല്ലാതെ അറിവില്ലാത്തവർ കല്പ്പിച്ചുണ്ടാക്കിയ ഒരു "ഏഷണിക്കാര"നായിട്ടല്ല ആ മഹത് വ്യക്തി നമ്മുടെയെല്ലാം മനസ്സിൽ ജീവിക്കേണ്ടത് എന്ന് ഓർമിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തൽക്കാലം വിട വാങ്ങുന്നു.

നന്ദി

മായാരാജേഷ്

My new art work - "Shivakudumbam" (Lord Shiva's family)

കൂടുമ്പോൾ ഇമ്പമുള്ളത് - "കുടുംബം" ,എങ്കിൽ ഈ "ശിവകുടുംബ"ത്തോളം ഇമ്പമുള്ള മറ്റൊരു കുടുംബത്തെ നിങ്ങൾക്ക് എവിടെയും കാണുവാൻ കഴിയില്ല,കാരണം അവരുടെ ശക്തികൾ വൈവിധ്യമാർന്നതു,വാഹനങ്ങളുംആഭരണങ്ങളും (സിംഹം,കാള,മയിൽ മൂഷികൻ‌,സർപ്പം എന്നിവ) വൈവിധ്യമാർന്നതും,വിരുദ്ധ സ്വഭാവത്തിന്നുടമകളും.എന്നിട്ടും ,ഇത്രക്കും ഒരുമയോടും
സ്നേഹത്തോടും,സമാധാനത്തോടെയും ജീവിച്ചുകാണിച്ചു കൊണ്ട് അവർ ദേവന്മാരിൽത്തന്നെ "മാതൃകാ ദമ്പതികൾ" ആയി;"മാതൃകാകുടുംബ"വും .

അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ "ശിവകുടുംബദർശനം" നമ്മളോരോരുത്തരുടെയും ജീവിതത്തെയും ,കുടുംബത്തെയും സ്നേഹം.ക്ഷമ,സഹകരണം ,പരസ്പരബഹുമാനം എന്നീ ഗുണങ്ങൾ നൽകി നന്മയിലേക്കും സർവഐശ്വര്യത്തിലേക്കും നയിക്കട്ടെ എന്നാശംസിക്കുന്നു...ഒപ്പം എല്ലാ കൂട്ടുകാർക്കും നല്ല ഒരു ദിവസവും നേരുന്നു...

[ ശ്രീ വിഷ്ണുസഹസ്രനാമത്തിലെ എന്നെ വളരെ ആകർഷിച്ച ഒരു പദമാണ് "പ്രഗ്രഹ:" അതിനെക്കുറിച്ച് കൂട്ടുകാരോട് ഇന്ന് അല്പം ആശയം പങ്കുവക്കണമെന്നു തോന്നി..വായിക്കുമല്ലോ. ]

പ്രഗ്രഹ:

പ്രഹർഷേണ ഗ്രഹിക്കുന്നവൻ ആരോ അവൻ "പ്രഗ്രഹൻ"."
പ്രഹർഷം" എന്നാൽ "സന്തോഷം" എന്നർഥം ."ഗ്രഹിക്കുക" എന്നാൽ "സ്വീകരിക്കുക" എന്നർഥം.ഭക്തന്മാരുടെ സമർപ്പണം സന്തോഷത്തോടെ ഭഗവാൻ സ്വീകരിക്കുന്നു.

മനസ്സില് ഭഗവാനെ സ്മരിച്ച് എന്താണോ തനിക്കു ഭക്തൻ സമർപ്പിക്കുന്നത്,അത് താൻ സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിക്കുന്നു.
അത് കൊണ്ടാണ് പണ്ട് ശ്രീരാമാവതാരകാലത്ത്,ശബരി കഴിച്ചു നോക്കി മധുരമുള്ള പഴങ്ങൾ മാത്രം ശേഖരിച്ചു സമർപ്പിച്ചപ്പോൾ ഭഗവാൻ ശ്രീരാമൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ അവ ഭക്ഷിച്ചതും ഭക്തിക്കാണ് പ്രാധാന്യമെന്നും,വൃത്തിക്കോ,വില കൂടിയ പദാർഥങ്ങൾക്കോ അല്ല വില എന്നും ഒരിക്കൽ കൂടി തെളിയച്ചതും.

അത് പോലെ തന്നെ കീറിപ്പറിഞ്ഞ തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു ഭഗവാനു സമർപ്പിക്കാനായി കുചേലപത്നി കൊടുത്തയച്ച അവൽ ഭഗവാൻ കുചേലന്റെ വിയർപ്പു നാറുന്ന കക്ഷത്തിൽ നിന്നും ബലമായി പിടിച്ചു വാങ്ങിയാണ് ഭക്ഷിക്കുന്നത്.ഭഗവാനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവൽ വളരെ നിസ്സാരമായ ഒരു വസ്തുവാണ്.എന്നാൽ തന്റെ ഭർത്താവ് വളരെ നാളുകൾക്കു ശേഷം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സുഹൃത്തിനെ കാണുവാൻ പോകുമ്പോൾ വെറും കൈയോടെ വിടാതിരിക്കുവാനായി ,ഒരു പാട് വീടുകളിൽ തെണ്ടി കിട്ടിയ കല്ലും മണ്ണും കലർന്ന നെല്ല്,വെട്ടം പോലുമില്ലാത്ത തന്റെ കുടിലിലെ ഇരുട്ടത്ത് ഉരലിൽ കുത്തി അവലാക്കി,കൊടുത്തയക്കുവാൻ മറ്റു
പാത്രങ്ങളൊന്നുമില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് ,താൻ ഉടുത്തിരുന്ന ചേലയിൽ നിന്നും ഒരു കഷണം വലിച്ചു കീറി, അതിൽ ഈ അവൽ ,കിഴി കെട്ടി കൊടുത്തയക്കുന്ന കുചേലപത്നിയുടെ മനസ്സാണവിടെ ഭഗവാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്.വാസ്തവത്തിൽ ഭഗവാൻ കുചേലഗൃഹത്തിലേക്ക് ശ്രീലക്ഷ്മീദേവിയെ പറഞ്ഞയച്ചത് കുചേലനെ ഓർത്തല്ല,മറിച്ചു്,സദാ സമയവും കൃഷ്ണനെയോർത്തു കൊണ്ട് സ്വധർമമായ കുടുംബകാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ച് കുട്ടികളെ വളർത്തിയ ശുദ്ധയായ കുചേലപത്നിയെ ഓർത്തായിരുന്നു.

മറ്റൊരവസരത്തിൽ തന്റെ ഭാഷാകാവ്യം തെറ്റ് തിരുത്തുവാൻ കൊണ്ട് ചെന്ന ഭക്തോത്തമനും,സാധുവുമായ പൂന്താനം തിരുമേനിയെ തന്റെ പാണ്ഡിത്യപ്രഭാവം കാട്ടി അപമാനിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ച മറ്റൊരു ഭക്തനും,കവിയും, പണ്ഡിതനുമായ ഭട്ടതിരിപ്പാടിനോട് ഭഗവാൻ സ്വയം "പട്ടേരിയുടെ വിഭക്തിയെക്കാൾ എനിക്കിഷ്ടം പൂന്താനത്തിന്റെ ഭക്തിയാണെന്നു" പറയുന്നുന്നുണ്ട് .

വേറൊരിക്കൽ,ശ്രീ വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം വായിക്കവേ അതിൽ "പദ്മനാഭോ അമരപ്രഭു"(പദ്മനാഭൻ ദേവന്മാരുടെ പ്രഭു അഥവാ ഈശ്വരൻ) എന്നതിന് പകരം അറിവില്ലാതെ പൂന്താനം തിരുമേനി "പദ്മനാഭോ മരപ്രഭു" എന്ന് തെറ്റി വായിച്ചപ്പോൾ വീണ്ടും ഭട്ടതിരി പരിഹസിക്കുകയും,ഉടനെ ഗുരുവായൂർ ശ്രീലകത്തു നിന്നും "ആര് പറഞ്ഞു ഞാൻ ദേവന്മാരുടെ മാത്രം പ്രഭുവാണെന്ന്;ഞാൻ മരങ്ങളുടെയും,സകലചരാചരങ്ങളുടെയും പ്രഭുവാണ് " എന്ന അശരീരി കേൾക്കുകയുമുണ്ടായി.

പറഞ്ഞു വരുന്നത് ,ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ വഴിപാടു നേരുന്നവർ അവർ നേരുന്ന വഴിപാടിന്റെ മൂല്യത്തേക്കാൾ അത് നേരുന്ന സമയത്തുള്ള ഭക്തന്റെ മനോഭാവമാണ് ഭഗവാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് .സമ്പന്നരായവർക്കു വളരെ മൂല്യമുള്ള വഴിപാടു ദേവന് സമർപ്പിക്കുവാൻ കഴിയും. എന്നാൽ അവരുടെ മനസ്സ് ഭഗവാനു സമർപ്പിക്കുന്നില്ലായെങ്കിൽ ആ വഴിപാടു നടത്തിയ വ്യക്തിക്ക് ഗുണം ചെയ്യുന്നില്ല.

ഭഗവത് ഗീതയിൽ ഭഗവാൻ തന്നെ പറയുന്നുണ്ട് ;

"പത്രം, പുഷ്പം, ഫലം, തോയം
യോ മേ ഭക്ത്യാ പ്രയച്ഛതി
തദ്‌ അഹം ഭക്തി-ഉപഹൃതം
അസ്നാമി പ്രയതാത് മന: "

[അതായതു ആരാണോ എനിക്ക് ശുദ്ധമായ സ്നേഹത്തോടും കളങ്കമില്ലാത്ത ഭക്തിയോടും കൂടെ ഒരു ഇലയോ ,പൂവോ,ഫലമോ ,വെള്ളമോ സമർപ്പിക്കുന്നത് അവരുടെ ആ സമർപ്പണം ഞാൻ പൂർണ തൃപ്തിയോടെ സ്വീകരിക്കുന്നു.]

ഭഗവാന് എന്തും ഭക്തന്റെ കഴിവനുസരിച്ച് സമർപ്പിക്കാം.പക്ഷെ ഭഗവാൻ അവ പ്രഹർഷേണ ഗ്രഹിക്കണമെങ്കിൽ, ഭക്തമനസ്സിൽ ഭഗവത്സ്വരൂപം ഉണ്ടായിരിക്കേണം. പ്രഗ്രഹനായ ഭഗവാനെ ധ്യാനിച്ച്‌ ഭഗവാന് എന്ത് സമർപ്പിച്ചാലും അത് വിജയിക്കുന്നതാണ് .കാരണം ഭഗവാൻ ഭക്തന്മാരുടെ മനസ്സിലേക്കാണ്‌ പ്രവേശിക്കുക അപ്പോൾ മനസ്സ് ശുദ്ധമല്ലെങ്കിൽ ഭഗവാന് എങ്ങിനെ ഭക്തന്റെ മനസ്സിൽ പ്രവേശിക്കുവാൻ കഴിയും?

"ആത്മാനം രഥിനം വിദ്ധി
ശരീരം രഥമേവ ച
ബുദ്ധിം തു സാരഥിം വിദ്ധി
മന:പ്രഗ്രഹമേ വച"

"പ്രഗ്രഹം" എന്നതിന് കടിഞ്ഞാണ്‍ എന്നർത്ഥമുണ്ട്.മനുഷ്യശരീരം തേരും, ആത്മാവ്‌ തേരിന്റെ ഉടമയും,ബുദ്ധി തേരാളിയും,മനസ്സിനെ അതിലെ കുതിരകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കടിഞ്ഞാണുമായി സങ്കല്പ്പിക്കുവാൻ കടോപനിഷത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട് .

ഇന്ദ്രിയങ്ങളാണ് കുതിരകൾ.അവ പല ഭാഗത്തേക്കും കുതിച്ചാൽ തേരാളിയാകുന്ന ബുദ്ധിക്കു ശരീരമാകുന്ന രഥത്തെ ശരിയായ മാർഗത്തിലൂടെ ഓടിക്കുവാൻ സാധ്യമല്ല .അങ്ങിനെയുള്ള സന്ദർഭത്തിൽ മനസ്സാകുന്ന കടിഞ്ഞാണ് കൊണ്ട് അവകളെ നിയന്ത്രിച്ചു, തേരാകുന്ന ശരീരത്തെയും, തേരിലിരിക്കുന്ന വ്യക്തിയാകുന്ന - അതിന്റെ ഉടമയാകുന്ന
ആത്മാവിനെയും, തേരാളി അഥവാ ബുദ്ധി ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തെത്തിക്കുന്നു.

ഇവിടെ ഭഗവാൻ വിഷ്ണു "പ്രഗ്രഹ"നെന്ന നിലയിൽ ലോകത്തെത്തന്നെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കടിഞ്ഞാണാണ് .അതിനാൽ നാമോരുത്തരും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ സ്വജീവിതം സാർത്ഥകമാക്കുവാൻ ഭാഗ്യമുള്ളവരാകട്ടെ എന്ന് പ്രാർഥിച്ചു കൊണ്ട് നിറുത്തുന്നു.

ഇവിടെ എനിക്ക് കൂടുതൽ പരിചയമുള്ള വാക്കായതു കൊണ്ട് ഞാൻ "വിഷ്ണു" എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നേ ഉള്ളു . ഇത് തന്നെയാണ് യേശുവായാലും ,അല്ലാഹുവായാലും ബുദ്ധനായാലും മറ്റേതൊരു നന്മയുടെ പ്രവാചകനായാലും എന്ന് സാരം.

പേരിലും,മനുഷ്യനിർമിതമായ സമുദായത്തിലുമല്ല,മറിച്ച്‌ ആത്യന്തികമായ നന്മയിലാണ് കാര്യം.അത് മാത്രമാണ് പല പേരുകളിലും രൂപത്തിലും വിളങ്ങുന്ന ആ പരംപൊരുൾ നോക്കുന്നുമുള്ളൂ.

ലോകാസ്സമസ്താ സുഖിനോ ഭവന്തു:

നന്ദി

മായാരാജേഷ് — feeling blessed.

"ഞാൻ എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു" [എഴുതിയത് മായാരജേഷ്,ഷാർജ - ദിവസം 23-03-2014]

ഞാൻ എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു,ഒരുപാടൊരുപാട്...

എന്നെ സ്നേഹിക്കാതെ,"ഞാൻ" ഇല്ലാതെ, എനിക്കെങ്ങിനെ നിന്നെ സ്നേഹിക്കാനാകും? എത്ര മേൽ നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് ,ആദ്യം, എങ്ങിനെ ഞാനെന്നെ സ്വയം സ്നേഹിക്കുന്നു എന്നറിവിലൂടെ നിനക്ക് മനസ്സിലാകും.എന്തെന്നാൽ നിന്നെ മാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നതിനാൽ,നിന്നെ മാത്രം ലക്ഷ്യമായ് കരുതുന്നതിനാൽ ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ പരിശുദ്ധമായ് സൂക്ഷിക്കുന്നു,എല്ലാ ലഹരികളിൽ നിന്നും,ദുർമോഹങ്ങളിൽ നിന്നും ഞാനെന്റെ മനസ്സിനെ,തനുവിനെ നിന്നിലേക്ക്‌ മാത്രമൊതുക്കുന്നു.അങ്ങിനെ "ഞാൻ എന്ന ഭാവം" "നീ"യെന്ന സത്യത്തിലേക്കടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു....

മനസ്സ്,വാക്ക്,ശരീരം എന്നിവയെ,മലിനമായ കാഴ്ചകൾ,കേൾവികൾ,അനുഭവങ്ങൾ,ലഹരിപദാർഥങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്ക് അടിമപ്പെടുത്തുന്നവർ ഒരിക്കലും സ്വയം സ്നേഹിക്കുന്നവരല്ല ,മറ്റുള്ളവരെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുമല്ല. സ്വയം സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് കരുതി മുഖവും,മുടിയും,ശരീരവും മാത്രം മിനുക്കുന്നവരെല്ലാം
പരിശുദ്ധിയുള്ളവരുമല്ല. എല്ലാവരും ഈ പരമാർത്ഥം അറിഞ്ഞീടുക തന്നെ വേണം.

ശുദ്ധമാവേണ്ടത് മുന്നം തൻ ചിത്തവും ആത്മാവും പിന്നെയതിന്നിരിപ്പിടമാമീ ദുർബലകായവും തന്നെ നൂനം.

ചിത്തം അഥവാ മനസ്സ് ശുദ്ധമെങ്കിൽ പിന്നീടെല്ലാം വഴിയെ വന്നു കൊളളും.അങ്ങിനെയുള്ള ശുദ്ധഹൃദയം എനിക്കും,നിനക്കും, മറ്റെല്ലാവർക്കും ക്കും സദാ നൽകണേ എന്ന് സർവേശ്വരനോട് പ്രാർഥിച്ചു കൊണ്ട് വിട കൊള്ളട്ടെ...

"നീയും ഞാനും" [എഴുതിയത് മായാരാജേഷ് ,ഷാർജ- ദിവസം -23-03-2014]


മാനം ശൂന്യമായ്;
മനസ്സും മൌനമായ് ..
തീരാസ്നേഹദാഹവുമായി-
ന്നുമലയുന്നു നീയും ഞാനും.

“ദേവനന്ദ മേനോൻ” എന്ന "മണിച്ചേച്ചി"[എഴുതിയത്  മായാരാജേഷ് ,ഷാർജ,

ദിവസം :20-03-2014 ]

"പൊട്ടിത്തകർന്ന കിനാവ്‌ കൊണ്ടൊരു പട്ടുനൂലൂഞ്ഞാല  കെട്ടീ ഞാൻ..

കാലക്കടലിന്റെ അക്കരയക്കരെ ..മരണത്തിൻ മൂകമാം താഴ്‌വരയിൽ..

കണ്ണീരു കൊണ്ട് നനച്ചു വളർത്തിയ  കല്ക്കണ്ട മാവിന്റെ കൊമ്പത്ത്...

പൊട്ടിത്തകർന്ന കിനാവ്‌ കൊണ്ടൊരു പട്ടുനൂലൂഞ്ഞാല  കെട്ടീ ഞാൻ...."

മഹാനായ പി.ഭാസ്കരന്റെ വരികൾക്ക് ബാബുരാജ് എന്ന സംഗീത മാന്ത്രികന്റെ ഈണവും, മലയാളത്തിന്റെ എന്നത്തേയും പ്രിയഗായിക എസ്.ജാനകി അമ്മയുടെ ശബ്ദവും കൂടിയായപ്പോൾ “ബേപ്പൂർ സുൽത്താൻ” എന്നറിയപ്പെടുന്ന  വൈക്കം  മുഹമ്മദ്‌ ബഷീറിന്റെ "പച്ചവെളിച്ചം" എന്ന കൃതി "ഭാർഗവിനിലയം എന്ന സിനിമയായി..അതിലെ മനോഹരിയായ നായിക “ഭാർഗവിയുടെ യക്ഷി” വേഷം ചെയ്ത നായിക “വിജയനിർമല” പ്രേക്ഷകരുടെ  പ്രിയങ്കരിയുമായി...

എന്നാൽ,യാത്രയിൽ എവിടെയോ വച്ച് കേട്ട,ആത്മാവിന്റെ മുഴുവൻ വേദനയും ആവാഹിച്ച ആ പഴയ മധുരഗാനം തന്റെ കാതുകളിൽ മധുരമഴ പെയ്യിച്ചപ്പൊഴും, കണ്ണുകളെ വല്ലാതെ ഈറനണിയിച്ചതും,മനസ്സ് നീറ്റിയതും എന്ത് കൊണ്ടാണെന്ന് അവളറിഞ്ഞു…

അത് വീണ്ടും തന്നെ, തന്റെ ബാല്യത്തിലേക്ക്,അതിലെ മറക്കാനാവാത്ത കഥാപാത്രങ്ങളിലേക്ക് കൈപിടിച്ചു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു   പോകുന്നത് അവളറിഞ്ഞു…

അവളോർത്തു - എല്ലാ മനുഷ്യരെയും പോലെ തന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് താൻ കണ്ട,  വ്യക്തികൾ,അവരുടെ കുടുംബ പശ്ചാത്തലം,സ്വഭാവ സവിശേഷതകൾ,ദൈനംദിന ജീവിതം,അവരിലെ നന്മകൾ,അവരനുഭവിച്ച വേദനകൾ എന്നിവ ,തന്നെ,  വളരെയേറെ സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്. അങ്ങിനെ സ്വാധീനിച്ച വളരെ കുറച്ചു പേരിൽ  പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാൾ, ഈ പാട്ട് കേട്ടതിലൂടെ, വീണ്ടും ഓർമയിൽ തെളിഞ്ഞു വരികയായിരുന്നു…

ആ  കഥാപാത്രം മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല-  “ദേവനന്ദ മേനോൻ”എന്ന  അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട  "മണിച്ചേച്ചി"യാണ്…

തൃശൂർ ജില്ലയിലെ പ്രസിദ്ധമായ (നൂറ്റിയെട്ട് ദുർഗാലയങ്ങളിലൊന്നായ) ഒരു  ദുർഗാക്ഷേത്രത്തിനരുകിൽ  ഒരു വലിയ കുലീന നായർ കുടുംബത്തിൽ ഉയർന്ന വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള അച്ഛനും,അമ്മയ്ക്കും ജനിച്ച മൂന്ന് മക്കളിൽ ഏറ്റവും ഇളയവൾ ആയിരുന്നു അവളുടെയീ പ്രിയ കഥാനായിക. മൂത്ത മക്കൾ രണ്ടു പേരും ആണ്മക്കൾ. ഒരാൾ പണ്ടത്തെ ബോംബെയിൽ (ഇന്നത്തെ മുംബൈ) പ്രസിദ്ധനായ അഡ്വക്കേറ്റ്.രണ്ടാമൻ പഴയ കാല പേർഷ്യയിൽ (ഇന്നത്തെ ഇറാൻ അല്ലെങ്കിൽ ഇറാഖു് ) മറൈൻ എഞ്ചിനീയർ. മൂന്നാമത്തെ പൊന്നോമന മകളായി സമ്പന്നതയിലാണ്നമ്മുടെ കഥാനായികയുടെ ജനനം.

ആ കാലത്ത് ബി.എസ്.സി.ഫിസിക്സ്‌ ഒന്നാം ക്ലാസ്സോടെ പാസ്സായി,അന്നത്തെ നാട്ടു നടപ്പനുസരിച്ചു ടൈപ്പും,ഷോർട്ട് ഹാൻഡും,പിന്നെ തയ്യലും,അവരുടെ ഔട്ട്‌ ഹൌസിൽ താമസിച്ചിരുന്ന അമ്മ്യാർ  ടീച്ചറുടെയടുത്ത് നിന്ന് അത്യാവശ്യം സംഗീതവും പഠിച്ച ശേഷം, വീട്ടിൽ നിന്ന്  ജോലിക്കൊന്നും വിടാത്തത്‌ കൊണ്ട്  അമ്മയെ അടുക്കളയിൽ പാചകത്തിൽ സഹായിച്ചു കഴിയുന്ന കാലം.അതിസുന്ദരിയായിരുന്നതു  കൊണ്ടും ജോലിക്ക് വിടാത്തത്‌ കൊണ്ട് ഉപരിപഠനത്തിനു പോയി നേരം കളയെന്ടെന്നു മാതാപിതാക്കൾക്ക് തോന്നിയത് കൊണ്ടും അവരുടെ വിവാഹം നടത്തുവാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി.. എല്ലാ സൌഭാഗ്യങ്ങളും ,സൌന്ദര്യവും ആവശ്യത്തിലേറെയുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് വിവാഹം പെട്ടെന്ന് തന്നെ തീരുമാനവുമായി.വരൻ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസവും, ഉയർന്ന ശമ്പളവുമുള്ള ഒരു സർക്കാരുദ്യോഗസ്ഥൻ;വലിയ തറവാട്ട്‌ മഹിമ അവകാശപ്പെടുവാൻ കഴിവുള്ള കുടുംബം.എല്ലാം കൊണ്ടും എല്ലാവർക്കും ബന്ധം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞു ഒരു മാസത്തിനകം വിവാഹവും കഴിഞ്ഞു.മണിചേച്ചി പോയതോടെ വീടുറങ്ങിയ പോലെയായി...

ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞു ജനിച്ചപ്പോൾ പതിവ് പോലെ മണിചേച്ചിയുടെ വീട്ടിൽ വച്ച് “ഇരുപത്തെട്ടു കെട്ടു” നടത്തി.പെണ്‍കുഞ്ഞിനു ലക്ഷ്മീദേവിയുടെ പര്യായമായ "പദ്മ" എന്ന് പേരിട്ടു.അടുത്തടുത്ത  മൂന്ന് വർഷങ്ങളിലും രണ്ടു പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങൾ കൂടി ജനിച്ചു,അവരെ യഥാക്രമം നന്ദിനി,ബാല എന്നീ പേരുകൾ നല്കി വിളിച്ചു. പക്ഷെ അതോടെ മണിചേച്ചിയുടെ ജീവിതം മാറി  മറിയുകയായിരുന്നു.മൂന്നും പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങളായത് , പൊതുവെ അല്പം അന്ധവിശ്വാസികളായ  ഭർത്താവിനും,വീട്ടുകാർക്കും അശുഭമായി തോന്നി ,പോരാത്തതിന് ഏറ്റവും താഴെയുള്ള കുട്ടിയുടെ ജാതകം അച്ഛന് ദോഷമാണെന്ന് ഒരു ജ്യോതിഷി പറയുക കൂടി ചെയ്തതോടെ  മണിചേച്ചിയുടെ ജീവിതം നരകതുല്യമായി.എന്നും വീട്ടില് വഴക്കും ബഹളവുമായി.അവസാനം ദോഷം തീർക്കുവാൻ ജ്യോതിഷി തന്നെ  പരിഹാരവും നിർദേശിച്ചു.ഭാര്യയോടൊപ്പം ഇനിയൊരിക്കലും താമസിക്കാതിരിക്കുക,പ്രത്യേകിച്ച് ,താഴെയുള്ള കുട്ടിയുള്ള വീട്ടിൽ!!!

ഒടുവിൽ ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടുകാർ അതിനുള്ള പരിഹാരവും കണ്ടെത്തി.അവർ മണി ചേച്ചിയെയും അവരുടെ മൂന്ന് കൊച്ചുപെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങളെയും തിരിച്ചു അവരുടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ട് വന്നു വിട്ടു.കുറച്ചു ദിവസത്തേക്ക് മകളും കുട്ടികളും വിരുന്നു വന്നതെന്ന് കരുതി സന്തോഷിച്ച അച്ഛനുമമ്മയും,കാര്യമറിഞ്ഞപ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു പോയി..ഉടനെത്തന്നെ അവർ കാരണവന്മാരെ  കൂട്ടിചെന്നു കാര്യം തിരക്കിയപ്പൊഴും ,ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടുകാരുടെ ഭാവം മാറിയില്ല.മൂന്ന് പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങളുണ്ടായത് കുടുംബത്തിനു നല്ലതല്ലെന്നും മൂന്നാമത്തെ കുഞ്ഞു അച്ഛന് ദോഷമാണെന്നും അത് കൊണ്ട് ഇനിയും ഈ ബന്ധം തുടരാൻ പറ്റില്ലെന്നും അവർ തീർത്ത്‌ പറഞ്ഞു.അവസാനം മൂന്നാമത്തെ കുഞ്ഞിനെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് വരികയാണെങ്കിൽ   മണി ചേച്ചിയെ തല്ക്കാലം സ്വീകരിക്കാമെന്നായി.അതും അടുത്ത കുഞ്ഞു ആണ്‍കുഞ്ഞാകുമൊഎന്നറിയും വരെ മാത്രം.പക്ഷെ അതിനു മണി ചേച്ചി സമ്മതിച്ചില്ല.അങ്ങിനെ മണി ചേച്ചി വീണ്ടും സ്വന്തം വീട്ടിൽ വന്നു കുഞ്ഞുങ്ങളോടൊപ്പം താമസം തുടങ്ങി.

ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ അവരുടെ വിവാഹമോചനവും നടന്നു. അതിനു ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടുകാർ  പറഞ്ഞ കാരണം മണിചേച്ചിക്ക്  “മനോരോഗമുണ്ടെന്നും, അത് മറച്ചു വച്ചാണ് വീട്ടുകാർ ഈ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചതെന്നു”മാണ് .അന്നത്തെ  കാലത്തെ  പ്രഗത്ഭനായ ഒരു വക്കീലിനെക്കൊണ്ടാണ് ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടുകാർ കേസ് നടത്തിയത് .അയാൾ യാതൊരു ദയയുമില്ലാതെ ,കിട്ടിയ ഫീസിന്റെ കനത്തിനനുസരിച്ചു ഇല്ലാത്ത കഥകളുണ്ടാക്കി,കള്ളസാക്ഷികളെയും തെളിവുകളെയും നിരത്തി ആ പാവത്തെ കോടതിയിൽ വച്ച് കുറെ വേദനിപ്പിക്കുകയും,അപമാനിക്കുകയും ചെയ്തു.തന്റെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടിയ ,തന്റെ മൂന്നു പെണ്‍കുട്ടികളുടെ അച്ഛനായ, വിദ്യാസമ്പന്നനെന്നു നടിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യൻ തന്റെ നേരെ കോടതിയിൽ വച്ച് പറഞ്ഞു കൂട്ടിയ കള്ളക്കഥകൾ കേട്ട് ആ പാവം കോടതിയിൽ തലചുറ്റി വീണു.. വക്കീല്ലായ സ്വന്തം ആങ്ങളയാവട്ടെ അയാളുടെ ജോലിസംബന്ധമായ കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു മുംബൈയിൽ നിന്നും വരുക പോലും ചെയ്തില്ല . ഇതൊക്കെ കൊണ്ട് മണിച്ചേച്ചിയുടെ അമ്മ മനോവേദന കൊണ്ട് കിടപ്പിലായി.താമസിയാതെ മരണമടയുകയും ചെയ്തു.അതോടെ പറക്കമുറ്റാത്ത പിഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി പ്രായമായ  സ്വന്തം അച്ഛനോടൊപ്പം, മനോവേദന സഹിച്ചു കഴിയവേ ഒരു ദിവസം ആദ്യമായി അവരിൽ ശരിക്കും  മാനസിക വിഭ്രാന്തിയുടെ ലക്ഷണങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.. 

പാവം അച്ഛനത് താങ്ങാവുന്നതിലുമപ്പുറമായിരുന്നു.കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിയവേ അസുഖം കൂടിക്കൂടി വന്നു.കുട്ടികളുടെകാര്യങ്ങളൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെയായി.കുളിക്കാതെയും ജപിക്കാതെയുമായി. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കാര്യം കഷ്ടത്തിലായി...ജോലിയിൽ നിന്നും വിരമിക്കാറായ അച്ഛന് കുട്ടികളെ മണി ചേച്ചിയുടെ അടുത്തു വിട്ടു ജോലിക്ക് പോലും പോകാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായി.വീട്ടിലെ എല്ലാ പാത്രങ്ങളും,ഉപ്പു തൊട്ടു കർപ്പൂരം  വരെയുള്ള സാധനങ്ങളും  കണ്ണ് തെറ്റിയാൽ മണി ചേച്ചി എടുത്തു കിണറ്റിൽ എറിയും എന്ന ഘട്ടം വരെയെത്തി. പിന്നീട് ബന്ധുക്കളുടെ നിർബന്ധം മൂലം അച്ഛന്  ,മണിചേച്ചിയെയും,കൊച്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളെയും നോക്കുവാൻ വേണ്ടി രണ്ടാമതൊരു വിവാഹം കഴിക്കേണ്ടി വന്നു . രണ്ടാമത് വിവാഹം കഴിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന സ്ത്രീ നല്ല കാര്യപ്രാപ്തിയും ,കുടുംബഭരണത്തിൽ മിടുക്കിയുമായിരുന്നത്  കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവർ കാര്യങ്ങളുടെയെല്ലാം കടിഞ്ഞാണ്‍ തന്റെ കൈയിലാക്കി.അതോടെ മണി ചേച്ചിയുടെ അച്ഛന് മനസ്സമാധാനത്തോടെ ഓഫീസിൽ പോകാമെന്നായി. പിന്നീട്  3 വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടാമത്തെ മകനും കല്യാണം കഴിച്ചു .അങ്ങിനെ പുതിയതായി രണ്ടു സ്ത്രീകൾ കൂടി വന്നപ്പോൾ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ വീണ്ടും ഒരു വിധം ഭംഗിയായി നടക്കുവാൻ തുടങ്ങി..

ഇതിനിടയിൽ മണിചേച്ചി  മാനസികവിഭ്രാന്തി വരുമ്പോൾ മനോഹരമായി പാടാനും തുടങ്ങി. എല്ലാ പാട്ടുകളും ഒന്നുകിൽ പ്രേമം നിറഞ്ഞവ അല്ലെങ്കിൽ വിരഹം നിറഞ്ഞത്‌ എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു…

"മധുരപ്രതീക്ഷ തൻ പൂങ്കാവത്തിൽ വച്ച് മണിവേണു ഗായകനെ കണ്ടു മുട്ടീ ഞാൻ..",

"അന്ന് നിന്നെ കണ്ടതിൽപ്പിന്നെ അനുരാഗമെന്തെന്നു  ഞാനറിഞ്ഞൂ…അതിനുള്ള വേദന ഞാനറിഞ്ഞൂ.." 

തുടങ്ങിയവ  അവയിൽ ചിലത് മാത്രം.

എന്നാൽ അസുഖമില്ലാത്ത സമയത്ത് ആരോടും ഒന്നും അധികം സംസാരിക്കാതെ അടുക്കള ജോലികളൊക്കെ ചെയ്യും.ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾക്ക് കണക്കും ഇംഗ്ലീഷും പഠിപ്പിച്ചു തരും.നല്ല ഭംഗിയിൽ ,വീട്ടിലുണ്ടായ  മുല്ലപ്പൂ കൊണ്ട് വാഴനാരിൽ മാല കൊരുത്തു തരും. തന്റെ ചിറ്റയുടെ പ്രായമുണ്ടെങ്കിലും മണിച്ചേച്ചിയുടെ   മനോഹരമായ രൂപവും ,അതിമനോഹരശബ്ദവും , കുട്ടിക്കാലത്തെപ്പൊഴൊ, അവളെ, മണിച്ചേച്ചിയുടെ  ആരാധികയാക്കി മാറ്റിയിരുന്നൂ.. മണിച്ചേച്ചിക്കും കുട്ടികളിൽ വച്ച് അവളെ വലിയ കാര്യമായിരുന്നൂ. അത് കൊണ്ട് തന്നെ, അസുഖമുള്ള സമയത്തും, സ്വന്തം കുട്ടികളെ ഉപ്ദ്രവിച്ചാലും മണിച്ചേച്ചിയവളെ മാത്രം ഉപ്ദ്രവിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന വസ്തുത എല്ലാവരും അത്ഭുതത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.അത് കൊണ്ട് അവളവിടെയുള്ളപ്പോൾ അവർക്ക് അസുഖമുണ്ടായാൽ എല്ലാവരും അവർക്കുള്ള  മരുന്ന് അവളുടെ കൈയിലാണ് കൊടുത്തു  വിടാറുള്ളത്‌. അങ്ങിനെ മരുന്നുമായി ചെല്ലുമ്പോൾ മണിച്ചേച്ചി അവരുടെ മുറിയിലെ ജനലിനരുകിൽ പുറത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുകയായിരിക്കും.പുറത്തു ജനലിനടുത്തായി ഉണ്ടായിരുന്ന കർപ്പൂരമാവിന്റെ കൊമ്പിലേക്കു  നോക്കി  കുറെ നേരമിരിക്കുന്നത് കാണാം.ഇടയ്ക്കു എപ്പോഴോ ചുണ്ടിൽ നിന്നും മധുരമൂറുന്ന പഴയ സിനിമാ ഗാനങ്ങളും, കീർത്തനങ്ങളും  പിറന്നു വീഴും...അത് കേൾക്കുമ്പോൾ അവൾക്കു തോന്നാറുണ്ട് ”ഇത്ര കഴിവുള്ള ഒരു ഗായിക,ഒരു തെറ്റായ വിവാഹത്തിന്റെ പേരിൽ ഇങ്ങിനെ നരകിച്ചു തീരുകയാണല്ലോ” എന്ന്.ആ വിവാഹത്തിനു പകരം അവരെ വല്ല ഗായികയാകുവാൻ അനുവദിക്കുകയോ ,അല്ലെങ്കിൽ സഹോദരന്മാരെപ്പോലെ വല്ല ജോലിയിലും ചേർന്ന് സ്വന്തം കാലിൽ നില്ക്കുവാൻ സമ്മതിക്കുകയോ ചെയ്തിരുന്നുവെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ അവർക്കീ ഗതി വരില്ലായിരുന്നുവെന്നു അവൾക്കു  പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്…

ചിലപ്പോൾ  ആ മുഖത്തു നിർവികാര ഭാവമായിരിക്കും..മറ്റു ചിലപ്പോൾ കണ്ണ്കളിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരിക്കും..ഐശ്വര്യമുള്ള   ആ മുഖത്തു കണ്ണുനീർചന്ദനച്ചാലുകൾ തീർത്തിരുന്നു അവളെ  കാണുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചു കൊണ്ട് ചോദിക്കും ,"എന്താ കുട്ടീ ,മരുന്നും കൊണ്ട് വന്നതാവും ല്ലേ? മണിചേച്ചിക്കെന്തിനാ ഇനി മരുന്നൊക്കെ? മണി ചേച്ചി മരിച്ചു പോവുന്നതല്ലേ  എല്ലാർക്കും നല്ലത്?എനിക്ക് ഭ്രാന്തല്ലേ കുട്ടിയേ " അവൾക്കതു കേട്ട് ശരിക്കും സങ്കടം വന്നു. അവൾ പതിയെ പറഞ്ഞു.."എന്റെ മണി ചേച്ചിക്ക് ഭ്രാന്തൊന്നുമില്ല,ഉണ്ടെന്നു പറയുന്നവർക്കാണ്‌ ഭ്രാന്ത് "എന്ന്.അപ്പോഴേക്കും അവൾതേങ്ങിപ്പോയിരുന്നു...ഒരു വിധം കൊണ്ട് ചെന്ന മരുന്ന് അവരുടെ കൈയിൽ സ്നേഹത്തോടെ പിടിപ്പിച്ചിട്ട് കരച്ചിൽ പുറത്തും വരും മുൻപ് അവൾ ഓടിയകലും.

ഓടി വീടിനു പുറകിലെ ,വിശാലമായ കശുമാവുകൾ  നിറഞ്ഞ പറമ്പിൽ പോയി നിന്ന് അവൾ

മതിയാവോളം കരയും.ആ പറമ്പിൽ വച്ചാണ് മണിചേച്ചി കുട്ടികൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടം പോലെ കശുവണ്ടി ചുട്ടു തന്നിട്ടുള്ളത്. അവിടെ വച്ചാണ് ഞങ്ങൾ അവിടത്തെ പശുക്കുട്ടികളെ വേപ്പെണ്ണ തേച്ചു കുളിപ്പി ക്കാറുള്ളത്.അതിനിടയിൽ വലിയ പശു കുത്താൻ വരുമ്പോൾ ഓടി കശുമാവിൽ വലിഞ്ഞു കയറി തുട ഉരഞ്ഞു പൊട്ടി ചോരയോലിപ്പിക്കാത്ത ഒരൊറ്റ വേനലവധിക്കാലം പോലും അന്നൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..

 മാനസിക വിഭ്രാന്തി നിറഞ്ഞ ചില ദിവസങ്ങൾ ഒഴിച്ചാൽ മാസത്തിൽ മറ്റെല്ലാ ദിവസവും മണി ചേച്ചി വളരെ ശാന്ത സ്വഭാവിയും ,എല്ല് മുറിയെ വീട്ടിലെയും ,മറ്റു പുറം പണികളും എടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന നല്ല വീട്ടമ്മയുമായിരുന്നു..മാത്രവുമല്ല അവർ വളരെ രുചികരമായി ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്യുമായിരുന്നു,വളരെ നല്ല അതിഥിപ്രിയയുമായിരുന്നു.എല്ലാം വച്ചുണ്ടാക്കുക മാത്രമല്ല ,കുട്ടികളെ സ്നേഹത്തോടെ കഴിപ്പിക്കുവാനും അവർ വളരെ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു.

എന്നാൽ മാനസികമായി സുഖമില്ലാതാകുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ ആൾ അടുക്കളയിൽ കയറാറില്ല..മുറിയിൽ തന്നെ ചടഞ്ഞിരിക്കും.പിന്നീട് അസുഖം കുറച്ചു കൂടുതലാവുമ്പോൾ അവരുടെ മുറി പുറത്തു നിന്നും പൂട്ടാറുണ്ട്. അവളവിടെയുള്ള ഒരു അവധിക്കാലത്ത് ഒരു ദിവസം മണി ചേച്ചിയുടെ ചെറിയ നാത്തൂൻ അവരെ മുറിയിലിട്ട് പൂട്ടി ,ഭക്ഷണ സമയമായപ്പോൾ , അവർക്കുള്ള ഭക്ഷണം അവളുടെ കൈയിൽ കൊടുത്ത് വിട്ടു.അവൾ അവിടെ ചെന്ന് നാത്തൂന്റെ നിർദേശപ്രകാരം മുറിയുടെ കിളി വാതിലിൽ ഭക്ഷണം വച്ചിട്ടു മണി ചേച്ചിയെ വിളിച്ചപ്പോൾ അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയെപ്പോലെ അവർ കിളി വാതിലിനടുത്ത് വന്നു നിന്ന്,ക്ഷീണിച്ച കണ്ണുകളോടെ അവളെ നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ മധുരമായി പ്രസിദ്ധമായ ഒരു  കവിത ചൊല്ലി "ബന്ധുര കാഞ്ചന ക്കൂട്ടിലാണെങ്കിലും  ബന്ധനം ബന്ധനം  തന്നെ പാരിൽ " എന്ന്.അതിന്റെ അർത്ഥ വ്യാപ്തി കേട്ടു നിന്നവരിൽ ഞെട്ടലും ഒപ്പം സങ്കടവും ഉളവാക്കി.പതിവ് പോലെ അന്നും അവൾ അവിടെയുള്ളവരോട്  മണി ചേച്ചിയെ ഒരു നല്ല ഡോക്ടറിനെ കാണിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു നിർബന്ധിച്ചു..അവർ പറഞ്ഞു."മാനസിക രോഗാശുപത്രിയിലൊക്കെ കൊണ്ട് പോയാൽ അത് അവരുടെ കുടുംബത്തിന്റെ അന്തസ്സിനെ ബാധിക്കും ,പോരാത്തതിന് മണി ചേച്ചിക്കുള്ളത്‌ മൂന്നു പെണ്‍മക്കളും,അതവരുടെ ഭാവിയെക്കൂടി ബാധിക്കും” എന്നൊക്കെ.

അങ്ങിനെ വേണ്ട രീതിയിൽ ചികിത്സ ലഭിക്കാതെ , അവരുടെ ആരോഗ്യനില വഷളായി..അപ്പോഴും വീട്ടില് ഡോക്ടറിനെ കൊണ്ട് വന്നു ചികിത്സിപ്പിക്കുമെന്നല്ലാതെ,ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയി വേണ്ട രീതിയിൽ ചികിത്സ നല്കുവാൻ ആരും മുതിർന്നില്ല..ഇതിനിടയിൽ മണി ചേച്ചിയുടെ അച്ഛൻ മരിച്ചു.പിന്നീട് രണ്ടാനമ്മയും,നാത്തൂന്മാരും മണിചേച്ചിയോടു കുറേക്കൂടി പരുക്കനായി പെരുമാറാൻ തുടങ്ങി. മണിചേച്ചിയുടെ  മൂന്നു പെണ്‍കുട്ടികളും ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരുമില്ലാത്തവരായി,വിവാഹം വരെയും ആ വീട്ടിലെ ശമ്പളമില്ലാത്ത വേലക്കാരായി കഴിഞ്ഞു കൂടി. അച്ഛനുണ്ടായിരുന്നത്‌ കൊണ്ട് അടങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്ന ആങ്ങളമാരുടെ ഭാര്യമാർ , അവരുടെ മക്കളുടെ  ശോഭനമായ ഭാവിക്ക് വേണ്ടി വേറെ വീടെടുത്ത് മാറിത്താമസിക്കുവാൻ ആലോചിച്ചു.തന്റേടിയും,സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കുന്നവനുമായ മൂത്ത ആങ്ങള , അയാളുടെ ഭാര്യയേയും കുട്ടികളെയും ബോംബയിലെ തന്റെ ജോലി സ്ഥല ത്തേക്കു കൊണ്ട് പോയി. പിന്നീടിത് വരെയും- അയാളും കുടുംബവും മുംബൈ വിട്ടു നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടില്ല.

അതിനിടയിൽ അച്ഛൻ മരിച്ച സമയത്ത് നാട്ടിൽ വന്ന രണ്ടാമത്തെ ആങ്ങള ഗൾഫിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയില്ല.അദ്ദേഹം നാട്ടിൽ തന്നെ ഒരു ചെറിയ ജോലിയിൽ ചേർന്ന് വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കുവാൻ തുടങ്ങി.അദേഹത്തിന് കാര്യമെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും തന്റെ പെങ്ങൾ "മണി" എന്ന് വച്ചാൽ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു. മനസ്സിനു സുഖമില്ലാതിരിക്കുമ്പോൾ പോലും മണിചേച്ചി  അദ്ദേഹം പറഞ്ഞാൽ അനുസരിക്കുമായിരുന്നു..മണിചേച്ചിയെ മരുന്ന് കഴിപ്പിക്കാനും, കുളിപ്പിക്കാനും പോലും വീട്ടിലെ സ്‌ത്രീകൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹായം തേടിയിരുന്നു ഇതിനിടയിൽ കാലം കടന്നു പോയി...ആങ്ങളയുടെ കുട്ടികളും ,മണിചേച്ചിയുടെ കുട്ടികളും ,എല്ലാം ഒരുമിച്ചു വളർന്നു. മണിചേച്ചിയുടെ  മൂത്ത മകൾക്ക് പതിനെട്ടു വയസ്സായതും,അവരെ അടുത്ത ഗ്രാമത്തിലെ ,ഒരു നല്ല തറവാട്ടിലേക്ക് കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചയച്ചു.പക്ഷെ “പെണ്‍കുട്ടികൾക്ക് അധികം വിദ്യാഭ്യാസമായാൽ അമ്മയുടെ  ഗതി വരുമെന്ന്”പറഞ്ഞു മൂന്നു പേരെയും പത്താം തരം വരെ മാത്രമേ രണ്ടാനമ്മ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നുള്ളൂ.അതിനാൽ ആ ചേച്ചിക്ക് ഉദ്യോഗത്തിനൊന്നും പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .മാത്രവുമല്ല വിദ്യാസമ്പന്നരായ അവരുടെ ഭര്ത്താവിന്റെ വീട്ടുകാരിൽ നിന്ന് ഇതിന്റെ പേരില് അവർക്ക് പല കയ്പ്പേറിയ അനുഭവങ്ങളും സഹിക്കേണ്ടിയും വന്നു.
താമസിയാതെ രണ്ടാമത്തെ മകളുടെയും മൂന്നാമത്തെ മകളുടെയും വിവാഹങ്ങളും നടന്നു. ആർക്കും തന്നെ ,അമ്മയുടെ അസുഖത്തിന്റെ പേരും,അച്ഛന്റെ അസാന്നിധ്യവും ,വിദ്യാഭ്യാസക്കുറവും കാരണമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടി  യോജിച്ച ബന്ധമൊന്നും കിട്ടിയില്ല.മാത്രമല്ല...ചുരുക്കത്തിൽ,ആ വീട്ടിലെ കയ്പേറിയ നിരവധി അനുഭവങ്ങളും,വേദനയും,അപമാനവും ഒറ്റപ്പെടുത്തലും,അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും സ്നേഹവും തണലുമെന്തെന്നറിയാത്ത ബാല്യവുമെല്ലാം കൂടി അവരെ തീർത്തും മടുപ്പിച്ചിരുന്നു.അത് കൊണ്ട് തന്നെ അന്യവീട്ടിൽ നിന്നും ലഭിച്ച എല്ലാ വേദനകളും സഹിക്കുവാൻ അവർ തയ്യാറായിരുന്നു; മാത്രവുമല്ല വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പോയ അവരെല്ലാം തന്നെ പിന്നീട് വീട്ടിൽ ആരുടെയെങ്കിലും വിവാഹമോ ,മരണമോ ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ അങ്ങോട്ട്‌ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നുള്ളൂ.. അങ്ങിനെ മണി ചേച്ചി  തീർത്തും അനാഥമായ അവസ്ഥയിലായി.

ഇതിനിടയിൽ ,പഠനത്തിനും മറ്റുമായി തിരക്കിലാവുകയും,നാട്ടിൽ നിന്ന് പലപ്പോഴും മാറി നിൽക്കേണ്ടതായും വന്നത് കൊണ്ട് അവസാനകാലങ്ങളിൽ  അവൾക്കു മണിചേച്ചിയെ അധികം കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .എന്നാൽ പി.ജി ക്ക്  രണ്ടാം വർഷം പഠിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ,പരീക്ഷക്ക്‌ മുൻപുള്ള ഒരു പഠനാവധിക്കാലത്ത് വീട്ടിലേക്കു ഒരു ഫോണ്‍ വന്നു. അത് കേട്ടതും അച്ഛന്റെ മുഖം വല്ലാതാകുന്നതും ,പെട്ടെന്ന് തന്നെ അമ്മയോടെന്തോ പറഞ്ഞ ശേഷം,എല്ലാവരോടും വേഗം റെഡിയാകുവാൻ പറഞ്ഞു കാറ് വിളിച്ചു കൊണ്ട് വരുവാൻ പോയി.അച്ഛൻ കാറ് വിളിക്കാൻ പോയ സമയത്ത്  അമ്മ അവളോട്‌  മണി ചേച്ചി കുറച്ചു നേരം മുൻപ്  കാർഡിയാക് അറസ്റ്റ്  വന്നു മരിച്ചു പോയി എന്ന വിവരം പറഞ്ഞ ശേഷം, തൊട്ടടുത്തു താമസിക്കുന്ന സഹോദരങ്ങളെയും വിവരമറിയിച്ചു എല്ലാവരും കൂടി അവിടെയെത്തുമ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച!ചുറ്റും നെയ്ത്തിരികൾ നിറഞ്ഞു കത്തുന്ന നാളികേരങ്ങൾക്കും തലക്കലായി എരിയുന്ന നിലവിളക്കിനും, ചുറ്റും വിതറിയിട്ടിരിക്കുന്ന അരിക്കും,പൂവിനും നടുവിൽ ഒരു ദേവതയെപ്പോലെ വെള്ള പുതച്ചുകിടക്കുന്ന മണിചേച്ചി! ചന്ദനനിറമുള്ള  നെറ്റിയിൽ,ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ,യാതൊരു ഗുണമുണ്ടായില്ലെങ്കിലും,മരിക്കുമ്പോളും  അവൾ സുമംഗലിയായിരുന്നുവെന്നു  ലോകത്തെ ബോധിപ്പിക്കുവാനെന്ന പോലെ ആരോ ചുവന്ന കുങ്കുമം കൊണ്ട് വലിയ പൊട്ടു തൊടുവിച്ചിരിക്കുന്നു. വീട്ടിലെ ഒരുപാട് പെണ്‍കുട്ടികളെ  ഒരുപാട് മുല്ലപ്പൂമാല കൊരുത്തു ചൂടിച്ചിട്ടുള്ള അവരുടെ മുടിയിൽ അവസാനമായി ആരോ ചെറിയ ഒരു മുല്ലപ്പൂമാല ചൂടിച്ചത് കണ്ടവൾ തേങ്ങിപ്പോയീ .ഒപ്പം മണിചേച്ചിയുടെ അലമാരയിൽ കുട്ടിക്കാലത്ത് പലപ്പോഴും അവൾ കണ്ടിരുന്ന, കൈതപ്പൂമണമുള്ള കാഞ്ചീപുരത്തിന്റെ ചുവന്ന നിറത്തിലുള്ള കല്യാണസാരിയും അവരുടെ ദേഹത്ത് നെടുമാന്ഗല്യ സൂചകമായി അവർ പുതപ്പിച്ചിരുന്നു. നോക്കി നോക്കിയിരിക്കെ മണിചേച്ചിയുടെ ചുണ്ടിലാദ്യമായി മധുരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി തങ്ങി നില്ക്കുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി. ആ നരകതുല്യമായ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടതിന്റെ മുഴുവൻ ആശ്വാസവും അവരുടെ മുഖത്തവൾ കണ്ടു.അത് കൊണ്ട് തന്നെ ജീവിതത്തിലാദ്യമായി തനിക്കേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ആളായിരുന്നിട്ടു കൂടി മണി ചേച്ചിയുടെ മരണത്തിൽ അവൾ കരഞ്ഞില്ല..നാൽപ്പത്തിമൂന്നാം വയസ്സിൽ ചന്ദന മുട്ടികൾക്ക്‌ നടുവിൽ മറ്റൊരു ചന്ദന വിഗ്രഹമായിക്കിടന്ന മണിചേച്ചിയുടെ വിശുദ്ധിയാർന്ന ശരീരത്തെ തൊടുവാൻ അഗ്നിനാളങ്ങൾ പോലും മടിക്കുന്നുവോയെന്നു തോന്നി,ആളിപ്പടരുന്നതിലുള്ള അവയുടെ സാവധാനത കണ്ടപ്പോൾ!!!

അതിനു ശേഷം പിന്നീടൊരിക്കലും അവളാ വീട്ടിലേക്കു പോയിട്ടില്ല കാരണം,അവൾക്കവിടെ കാണേണ്ടിയിരുന്ന പ്രിയപ്പെട്ട ആൾ ഇന്നവിടെയില്ല എന്നത് തന്നെ...
ആ സുന്ദരമുഖം,ആ മാധുര്യമാർന്ന വാക്കുകൾ, മനോഹരമായ സ്വരമാധുരി,പിന്നെ തറവാടിത്തം സ്ഫുരിക്കുന്ന കുലീനമായ പെരുമാറ്റം,പാചകനൈപുണ്യം,പല കാര്യങ്ങളിലുമുള്ള അറിവ്,അതിലൊക്കെയേറെ കറയറ്റ സ്നേഹം ..അതെ ..അങ്ങിനെയൊരാൾ ഇനിയാ വീട്ടിലില്ല എന്ന അറിവ് തന്നെ വല്ലാത്ത നീറ്റലുണ്ടാക്കുന്നു - ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ..എത്രയോ നല്ല സ്ത്രീകൾ പണ്ട് ഇങ്ങിനെ എന്തെല്ലാം അനുഭവിചിട്ടുണ്ടാകാം ഓരോ വീടുകളിൽ..ഇന്നും അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടാകാം....അറിയില്ല..

വണ്ടി എവിടെയോ നിന്നപ്പോൾ നിറഞ്ഞു തൂവിയ കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചവൾ കണ്ണുകളടച്ചിരുന്നു.. വീണ്ടും വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയെന്നു  തണുത്ത കാറ്റ് മുഖത്തടിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായി..ഒഴുകിയ കണ്ണുനീരിനുമേൽ തണുത്ത കാറ്റ് ഉമ്മ വച്ചപ്പോൾ അത് മണി ചേച്ചി, തന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്, ഉമ്മ വച്ചത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്...അത് മനസ്സിന് വല്ലാത്ത ഒരു ഉന്മേഷം പകർന്നു... അപ്പൊഴുമാ പാട്ട്‌ ഒഴുകി വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു... മണിചേച്ചിയുടെ ആത്മാവിന്റെ നീതിക്ക് വേണ്ടിയുള്ള രോദനം പോലെ,തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത നിഷ്കളങ്കസ്നേഹത്തിന്റെ ഗദ്ഗദം പോലെ.....

"പൊട്ടിത്തകർന്ന കിനാവ്‌ കൊണ്ടൊരു പട്ടുനൂലൂഞ്ഞാല  കെട്ടീ ഞാൻ...

കാലക്കടലിന്റെ അക്കരയക്കരെ ..മരണത്തിൻ മൂകമാം താഴ്‌വരയിൽ..

കണ്ണീരു കൊണ്ട് നനച്ചു വളർത്തിയ  കല്ക്കണ്ട മാവിന്റെ കൊമ്പത്ത്...

പൊട്ടിത്തകർന്ന കിനാവ്‌ കൊണ്ടൊരു പട്ടുനൂലൂഞ്ഞാല  കെട്ടീ ഞാൻ...."

[ വാൽക്കഷ്ണം :  മണി ചേച്ചിയെ  ഉപേക്ഷിച്ച ശേഷം ആദ്യ ഭർത്താവ് വേറെ സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിച്ചു ,അതിൽ അയാൾക്ക് വീണ്ടും മൂന്നു പെണ്‍കുട്ടികൾ തന്നെ ഉണ്ടായി..വിശദമായി പരിശോധിച്ചപ്പോൾ അയാൾ"ആരെ വിവാഹം ചെയ്താലും പെണ്‍കുട്ടികൾ മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ" എന്ന് വിദഗ്ധ ഡോക്ടർമാർ അറിയിച്ചു.അയാളുടെ രണ്ടാമത്തെ ഭാര്യയിലെ ആദ്യത്തെ കുട്ടി ജനിച്ച ദിവസം തന്നെ അയാളുടെ അമ്മ കോണിയിറങ്ങുമ്പോൾ കാൽ വഴുതി വീണു മരിച്ചു.ഒരു വർഷം കഴിയും മുൻപ് അച്ഛനും മരിച്ചു. മൂന്നാമത്തെ കുഞ്ഞു ജനിച്ചു കഴിഞ്ഞതും അയാൾ ഏതോ കേസിൽ പെട്ട്  സസ്പെൻഷനിലായി.താമസിയാതെ അയാളുടെ രണ്ടാം ഭാര്യ അയാളുമായി വഴക്കിട്ടു,കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് സ്വന്തം വീട്ടിൽ പോയി നില്പ്പായി.ഇന്നയാൾക്ക്‌ ആരുമില്ല, അയാളുടെ ഒരു മക്കളും അയാളെ തിരിഞ്ഞുനോക്കുന്നില്ല.നിരപരാധിയായഒരുസ്ത്രീയുടെ മനസ്സിന്റെ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോയുള്ള ശാപത്തിന്, ഈ കലിയുഗത്തിലും  ഇത്ര വലിയ ശക്തിയോ എന്ന് അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോകുന്നു!!! ]