"മഴ" - ഗദ്യം

(എഴുതിയത് മായരാജേഷ്,ഷാർജ. എൻറെ ചെറിയ മോന് സ്കൂളിലേക്ക്

വേണ്ടി പെട്ടെന്നെഴുതിയത്.)

മഴ കാണുവാൻ നല്ല രസമാണ്. മഴ വരും മുൻപേ ആകാശം അതിന്റെ

കറുത്ത മേഘക്കുട നിവർത്തി തയ്യാറാകും. പിന്നെ ഇടിയും,മിന്നലും

ഇളക്കി വിട്ടു ചുറ്റുപാടും ഒന്നുണർത്തും. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു ചിണുങ്ങിച്ചിണുങ്ങി, ചെറുചാറ്റലോടെ ആരംഭിക്കും...

പിന്നീടത്‌ വലിയ മഴയായി,സുഖമുള്ള തണുപ്പ് സമ്മാനിച്ച്‌ നീണ്ട നേരം പെയ്യും.അവസാനം, കാറ്റടങ്ങി,തോർന്ന കണ്ണീരു പോലെ,ചെറിയ 

തുള്ളികളിലൊതുങ്ങി മഴ തോർന്നു പോകും.എല്ലാം വലിയ രസം തന്നെയാണ്.

മഴക്കാലത്ത്‌ ഓടി മുറ്റത്ത്‌ ഇറങ്ങി നിന്ന് മഴ നനയുവാനും,കടലാസ് തുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് കപ്പലുകളുണ്ടാക്കി കളിക്കുവാനും നല്ല രസമാണ്.

മഴക്കാലത്ത്‌ പറമ്പ് നിറയെ പുല്ലും,ചെടികളും വളർന്ന്, നിറയെ പച്ചപ്പ്‌

നിറഞ്ഞു നില്ക്കും.തോടുകളും,കുളങ്ങളും നിറഞ്ഞു കവിയും. അവയിൽ നിറയെ ചെറുമീനുകളും,തവളകളും,ആമ്പൽപ്പൂക്കളും നിറയും.

എല്ലാം കൊണ്ടും മഴക്കാലം അതീവസുന്ദരവും,ഹൃദ്യവുമാണ്.

"ഊർമിളായനം"

[ ഈ കവിത എഴുതിയത് മായാരാജേഷ്,ഷാർജ-

ദിവസം -27-സെപ്റ്റംബർ 2013.]

ചെന്താർമിഴിയുള്ളവൾ, സീതയ്ക്ക് സമാനമാം 

ബുദ്ധി,വിദ്യാ, രൂപഗുണങ്ങൾ തികഞ്ഞവൾ

ശാലീന,പതിവ്രത, കുലീനനാരിയിവൾ ഊർമിള.

എന്നിട്ടുമെന്തേ രാമായണത്തിലിവൾക്കില്ലാതെ പോയീ സ്ഥാനം

സീതക്കും,മണ്ഡോധരിക്കും,"താടക"ക്കു പോലുമുള്ളത്ര?!!!

സീതാദേവി ഗമിച്ചു ശ്രീരാമനാം പതിക്കൊപ്പം 

ഒപ്പം തൻ പതി ലക്ഷ്മണനും ഗമിച്ചൂ സോദരസ്നേഹത്താലെ

"കരയരുതിത് ധർമപാലനം" കുലത്തിൽ നാരി തൻ കണ്ണീരു വീഴല്ലെന്നു താക്കീതുനൽകീ പതി പോകുന്ന നേരത്തിങ്കൽ...

ഇഹലോകം വിട്ടച്ഛൻ പോയതും കണ്ടു,ഭരതൻ ഋഷിയായതും,

എന്നിട്ടും കരഞ്ഞില്ല പതി തൻ വാക്കിനാലെ...

"രാമായണ"മെഴുതി കവികൾ,"സീതായന"മെഴുതി കവികൾ 

മറന്നവർ ജനകന്റെയീ ദുഖപുത്രിയെ,

ത്യാഗമൂർത്തിയാം ലക്ഷ്മണപത്നിയെ - ഊർമിളയെ...

വനവാസമെങ്കിലും സീത രാമനൊപ്പം 

സന്യാസമെങ്കിലും ഭർത്രുമുഖദർശനം 

ലഭ്യമായ് മാണ്ട്ടവിക്കും ,ശ്രുതകീർത്തിക്കും

എന്നാലൂർമിളയൊ സദാ വിരഹിണി...

രാജർഷിയല്ല പതി,സന്യാസിയും പക്ഷെ ..

ത്യാഗത്തിൻ മൂർത്തിയായ്, ജ്യേഷ്ട്ടനാം

അവതാരവിഷ്ണുവേ അനുഗമിച്ചവൻ

അനന്താവതാരത്തെ പതിയായ് ലഭിച്ചവൾ

അറിഞ്ഞില്ലയിനി ലോകനന്മക്കായ് 

നീണ്ട പതിന്നാലു സംവത്സരങ്ങൾ തൻ കൊടുംവിരഹമെന്നു..

അതുമല്ലവൾ വരമായ് നേടീ സ്വയം-

ലക്ഷ്മണൻ തന്റെ നിദ്രയൊക്കെയും ദ്രുതം തന്നെ ;

ശ്രീരാമദേവന്റെയും ദേവിസീത തന്റെയും രാപ്പകൽ രക്ഷക്കായ്- പതിന്നാലു വർഷത്തേയും!

അവളുടെ ത്യാഗമത്രെ ശരിയായ ത്യാഗം

അവളുടെ വിരഹം ശരിയാം വിരഹവും

അവളുടെ മഹത്വം സീതയെക്കാളുമുയരെ

എന്നിട്ടുമാരും കണ്ടീലവളുടെ ത്യാഗവും,മഹത്വവും...

പാടിയില്ലൊരു കവിയും,കഥാകാരനുമവളുടെ 

മഹത്ചരിത്രവും ,ചാരിത്ര്യവും..ഹാ.. കഷ്ടം!

ദേവിയെങ്കിലും,അപ്സരസ്സെന്നാകിലും 

ഭാഗ്യമെന്നോന്നില്ലായെങ്കിൽ ഭൂവിതിൽ പിറക്കയും

ദുരിതങ്ങളിങ്ങനെയോരോന്നായ് സഹിക്കയും 

ചെയ്ക വേണമെന്നറിഞ്ഞാലും മാലോകരാകും നമ്മൾ..

ഊർമിളാദേവി തന്റെ ത്യാഗത്തിനാലെയിന്നു

ഭൂവിതിൽ രാമായണം സാധ്യമായെന്നുമോതാം

അങ്ങിനെയുള്ള പരിശുദ്ധ തൻ കഥയിന്നുരച്ചു-

കൊണ്ടു ഞാനും നിറുത്തുന്നീ ഊർമിളായനം...

ഓർക്കുക വല്ലപ്പോഴും നിങ്ങളെൻ ഊർമിളയെ

ഓർക്കുകയിവൾ തൻ മഹത്വവും,ത്യാഗത്തെയും 

സീതാരാമന്മാർക്കായ്‌ അമ്പലം പണിയുന്നോർ

മനസ്സിതിലെങ്കിലും പണിയുക ഒരു ചെറുകോവിലിവൾക്കായ്...

"കണ്ണകി" 

[ ഈ കവിത എഴുതിയത് - മായാരാജേഷ്,ഷാർജ

ദിവസം- 26-സെപ്റ്റംബർ -2013]

അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ കാർകൂന്തലും

വലതു കൈയിലമർന്ന സത്യമാം ചിലമ്പും

കത്തുന്ന കോപാഗ്നിയിൽ എരിയും മിഴിയിണകളും

വരുന്നിവൾ കല്പ്പാന്തകാലത്തിൻ അഗ്നിമഴ പോലെ - "കണ്ണകി"

എരിയും കണ്ണുകളിൽ ഒഴുകും ദ്രവശില!

പരിശുദ്ധയായിട്ടും,പതിവ്രതയായിട്ടും

വിരിയാത്ത ദാമ്പത്യത്തിൻ കനലെരിയും മനസ്സുമായി

കന്യകയാം കുടുംബിനിയായ്,വിധവയായ് തീർന്നവൾ- "കണ്ണകി"

ഉയർത്തിയ ചിലമ്പിന്റെ മേഘനാദത്തൊടൊപ്പം,

ഉയർന്നു അന്നാദ്യമായൊരു കുലീനനാരി തൻ സ്വരം മന്നനു മുന്നിൽ!

ഉയിരിനേക്കാൾ, സത്യത്തിന്നായ് ഉയിർക്കൊണ്ടവൾ തൻ

ഉത്തരമില്ലാപ്രശ്നത്തിനു മുന്നിൽ അടിപതറിയ മധുരാരാജൻ!

പാതിവൃത്യം കൊണ്ട് ,

മരിച്ച കാന്തനെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ചോൾ, ഉരിയാടിച്ചോൾ - "കണ്ണകി"

സ്വസത്യത്തിനാലെ തൻ പതിയുടെപൂർവകൃതപാപങ്ങളെ കഴുകി

സ്വജീവിതം തന്നെ നിസ്വാർത്ഥഗാഥയായ്തീർത്തവൾ - "കണ്ണകി"

എരിഞ്ഞു തീർന്നാരാജനും അസത്യവും 

അസത്യം തുളുമ്പിയ രാജ്യവും,പ്രജകളും

കാലം കഴിഞ്ഞു, യുഗങ്ങളും എന്നിരിക്കിലും

മറക്കുവാനാകുമോയിന്നും നമുക്കാ സതീരത്നത്തെ - കണ്ണകിയെ?!!!

ഉയർത്തിയ ചിലമ്പുമായി നീതിക്ക് കേഴുമെൻ ഓമനപെണ്‍കിടാവിനെ?

പാതിവൃത്യത്തിൻ അവതാരത്തെ,സത്യത്തിൻ മൂർത്തിയെ?

കാന്തന്റെ സ്നേഹം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടോരാ സ്ത്രീരത്നത്തെ?

അധർമിയാകിലും,സ്ത്രീലംബടനെന്നാകിലും

രോഗിയാകിലും,ദരിദ്രനാകിലും

"പതി"തന്നെ ദൈവമെന്നൊരാ ഭാരതീയാപ്തവാക്യത്തെ

ശരിയായ് കൈക്കൊണ്ടവളെ- കണ്ണകിയെ?!

നമിക്കുന്നു ഞാനാ ദേവിയെ,സ്ത്രീത്വത്തിൻ

കരുത്താർന്ന ഭാവത്തെ,ധർമത്തിൻ ദേവതയെ..

നമിക്കുന്നു ഞാനാ ദുർഗയെ,നീതിയോടു കൊടുങ്ങല്ലൂർ

വിലസീടുമെൻ നന്മയുടെ നിറവിനെ..

ആറ്റുകാലമ്മയായും,മംഗളാoബയായും

വാണരുളീടുമെന്റെ സത്യത്തിൻ കതിരിനെ..കണ്ണകിയെ

നമിക്കുന്നു അവിടുന്നടങ്ങുന്നൊരു

ഭാരത മണ്ണിന്റെ വനിതാരത്നങ്ങളെ...

വരിക..വരിക..കണ്ണകി എൻ വിരൽത്തുമ്പിലെവരികളിലൂടെ, 

ഇനിയും പുകഴ്പെറ്റുയർന്ന ശിരസ്സും 

അഭിമാനം നിറഞ്ഞ നെഞ്ചുമായ്,

അനീതിക്കെതിരെയോങ്ങുന്ന പടവാളായ്

കണ്ണിലെരിയും കനലോടെ നീ കടന്നു വരിക..

വാഴ്‌ക ..വാഴ്‌ക..കണ്ണകി..വാഴ്‌ക .വാഴ്‌ക..

എൻ മനസ്സിന്റെ രത്നസിംഹാസനത്തിലമർന്നു നീ വാഴ്ക..

നീണാൾ വാഴ്‌ക..നെടുനാൾ വാഴ്‌ക....